АНХЭЛА ЭСПІНОСА РУІС. МАНАЛОГ ЗАКАХАНАЙ У БЕЛАРУШЧЫНУ
Пра маю любоў да беларушчыны (альбо "віншую з народзінамі, дарагі Максім!" )
Доўга думала напісаць такі пост і, напэўна, гэты будзе не апошні. Скарыстаюся з нагоды, што сёньня народзіны цудоўнага Максіма Багдановіча, аднога з найлепшых паэтычных геніяў чалавецтва (кажу гэта зь перспектывы шматмоўнага чытача), каб выразіць -- і крыху патлумачыць -- маё захапленьне беларускімі мовай і культурай.
Пачну з таго, што ў мяне з падлеткавых гадоў ёсьць вельмі добрыя беларускія сябры, дзякуючы каму я даведалася, што існуе такая краіна (не. Трохі перабольшваю. На занятках геаграфіі нам казалі, што "вось тут Беларусь, а сталіца -- Мінск". Цяпер я кажу "Менск", але гэта ўжо зусім іншая гісторыя). Нягледзячы на гэта, мовай я пачала цікавіцца даволі позна, калі пасьля выбараў 2010-га году я напісала невялічкі артыкул (http://belarusinfocus.info/upload/uploads1346834174.pdf), якім перамагла ў конкурсе "Беларусь у фокусе" (Belarus in Focus Information Office). Мяне запрасілі сюды, ў Варшаву, на ўзнагароджаньне, і тады я ўпершыню пазнаёмілася зь беларускамоўнымі беларусамі (канкрэтна з журналістамі, якія таксама наведалі гэтае мерапрыемства).
Маё спатканьне зь беларушчынаю было каханьнем зь першага погляду, людзі. Якая мэлядычнасьць! Якая прыгажосьць! Якія носьбіты прыемныя! Я адразу вырашыла вывучыць гэтую мову (хаця пачала трошкі пазьней), і ўжо падсьвядома ведала, што я хачу прысьвяціць сваё жыцьцё менавіта гэтай справе. Далей я пачала зьбіраць матэрыялы. У Гішпаніі іх вельмі мала (а дакладней ніякіх няма), таму надта доўга гэтым займалася. Амаль усё было па-расейску, і таму была вымушаная вельмі добра вывучыць і яе, каб была магчымасьць вывучыць чарговую мову на ейнай аснове, разумееце? Шкада, напэўна, што шмат пазабывала, а цяпер зь мяне, калі па-руску, дык толькі трасянка, і зь цяжкасьцю. У выніку, пачала вывучаць беларускую мову толькі напрыканцы 2013 году -- тры гады таму.
Як выглядаў працэс? Мне вельмі й вельмі цяжка было вучыцца, калі пачынала. Не было з кім размаўляць - гадзінамі гаварыла зь люстэркам, каб пакрысе выпраўляць сваё жудаснае вымаўленьне (дзе ж я магла чуць жывую мову?). Днямі чытала творы клясыкаў літаратуры, ў пачатку не разумеючы амаль нічога. Магла забывацца есьці, малавата спаць, не схадзіць у душ (фу!) некалькі дзён запар, калі перад носам была кніга таго ж Багдановіча, Купалы, Коласа, Караткевіча. Пачала сьпяваць па-беларуску, вы бачылі відэа, і пісаць-пісаць-пісаць...
Так усё пачалося. Мяне заўважылі, я пачала друкавацца і працягвала пісаць вершы (і трохі прозы, і нават тэатральная п'еса ёсьць) на беларускай мове. Некаторыя людзі нават чытаюць гэтыя мае творы зь інтарэсам. Была прэзентацыя маёй кнігі (!) у Менску. Некалькі дзён таму, адзін беларускі навуковец сказаў мне, што аналізавалі са студэнтамі мае вершы на занятках паэтыкі. На ўніверсытэцкіх занятках! Я была ў глыбокім шоку. А я паступіла на магістратуру й вучуся на факультэце беларускай філялёгіі ў Варшаве, далей вывучаю мову.
Мушу сказаць, што дзякуючы беларускай мове я знайшла сябе, як пісьменьніцу; дзякуючы беларускім літаратарам (і жывым і вечна жывым у творчасьці) я даведалася, хто я, як чалавек; дзякуючы Беларусі маё жыцьцё мае цяпер поўны сэнс. Спадзяюся, зразумела, наколькі я люблю і шаную беларушчыну, бо словаў не стае, каб выразіць гэтыя пачуцьці, як сьлед. Магчыма, празь некалькі гадоў, ужо зь лепшым валоданьнем мовы, я яшчэ раз паспрабую.
Крыніца: https://www.facebook.com/angela.espinosa.ruiz
