Янка Купала. Тутэйшы (1913):
На чужы розум я не ўмею браць,
Па-свойму я мяркую аб усім;
Трапляю дровы сеч, касіць, араць
І сеяць – штось сабе, а штось другім.
Я не чыноўнік і не граф, не князь,
Таксама – я не турак і не грэк,
І нават не паляк. І не маскаль.
А проста, я тутэйшы чалавек!
У святую веру моц, здароў ці квол;
Набожна ў цэркаў і ў касцёл хаджу,
Хаця ў царкве крычаць: не йдзі ў касцёл,
А ў касцёле – не хадзі ў царкву.
Калі ж каго бы стрэліла спытаць
Якой ты веры? Ужо ж бы так адсек:
Тутэйшай веры я, каб не салгаць,
Бо я і сам тутэйшы чалавек!
Мяне Бог не пакрыўдзіў языком
(У жонкі ж меле ён, як калаўрот),
Мне з прадзедаў застаўся ен з жыццём,
3 ім ведае мяне чужы народ
А вось якой я мовай гавару,
Хоць пры, каб скеміць, к знахару па лек...
Ну што? Скажу: тутэйшая яна,
Як я і сам тутэйшы чалавек!
Ад прадзедаў і бацькаўшчыну ўзяў –
Вялікая, багатая яна! –
Граніц ніхто йшчэ вокам не абняў,
Як Бог адзін – яна ў мяне адна.
А як завуць край гэты родны мой –
Забыўся ўжо праз свой прыгон і здзек,
Мабыць, забраны, ці тутэйшы ён,
Я ж сын яго – тутэйшы чалавек!
Вось так не то жыву і не жыву,
Сваім, што бачу, не веру вачам,
Што чую – не бяру у галаву,
І што я знаю – ўжо не знаю сам
Спаўняючы, што трэба, а што не,
Сяк-так мой цягнецца на свеце век,
А як памру, то буду спаць, як пан,
І сніць, што я тутэйшы чалавек.