Skomoroh, на твоей пикче Сокол, клон харлея
и так, для справки ещё инфа по "польским" байкам
1919 ; BSA-47 szt. i Triumph-27szt.
1920 zakupiła polska armia z demobilu 321 motocykli .Były to głównie pojazdy: Harley-Davidson, Indian, BSA, Triumph i Sunbeam.
W latach 20 zaczęto ujednolicać sprzęt wojskowy i ograniczono się do H-D z wuzkami bocznymi i niewielką ilością innych marek .
W dalszych latach 20 postanowiono wyposarzyc sie w pojazdy rodzinnej konstrukcji aby w raze konfilktu nei być uzalerznionym od importu tak wiec powstały pierwsze motocykle WP.
CWS M55 oraz puźniej dopracowany model CWS M111 (ze względów cahndlowych otrzymał nazwę Sokół 1000 M 111) .
Wojsko był zadowolone z Sokola ale chciało miec lżejszą wersje i tak oto powstał Sokół 600 RT (RT – Rudawski Turystyczny) był używany w wersji solo i z wuzkiem jak iz były nadwyżki produkcyjne były sprzedawane na rynku cywilnym .Z ciekawostek można napisać że sokolem 600 wjechano na szczyt Kasprowy ścieżką dla turystów Sokuł 600 byl produkowany do września 1939 . Oraz produkowano równier zlekkie wersje motocykli Sokół 200 które służyły do szkolenia oraz w wypadku wojny maiły służyć w łączności.
Poza bezpośrednimi zakupami motocykli dla armii polskiej, władze wojskowe prowadziły również dodatkowe działania, mogące w czasie wojny poprawić stan zmotoryzowania armii. Jednym z tych działań było promowanie „motocyklizmu” wśród korpusu oficerskiego za pomocą ulg finansowych przy zakupie i eksploatacji pojazdów. Dotyczyło to jednak tylko motocykli określonych marek, przydatnych do militarnego wykorzystania na wypadek wojny. W 1933 roku, wobec braku tanich pojazdów produkcji krajowej, takimi przywilejami objęte zostały zagraniczne marki: Harley-Davidson, Rudge, BSA, Ariel i FN. Pod koniec 1937 roku preferencjami objęte zostały krajowe motocykle Sokół 600 i MOJ 130.
1 września 1939 r. podstawę taboru motocyklowego polskiej armii stanowiły pojazdy: CWS M 111 (Sokół 1000 M 111) i Sokół 600 RT. Wprowadzano do służby małe Sokoły 200 i MOJ 130. Na etatach wojskowych była też pewna ilość motocykli „nietypowych”, przeważnie Harley-Davidsonów i BSA. W tamtym czasie motocykle miały już ugruntowaną pozycję w wojsku polskim, i dokładnie wyznaczone formy wykorzystania. Prawie każda formacja wojskowa miała na swoim wyposażeniu od kilkunastu do kilkuset motocykli. Największą liczbę motocykli posiadała, rozlokowana w południowej części kraju, 10. Brygada Kawalerii dowodzona przez płka Stanisława Maczka. W przyszłości jednostce tej miała dorównać, formująca się w 1939 roku, Warszawska Brygada Pancerno-Motorowa, dowodzona przez płka Stefana Roweckiego. Brygada warszawska miała wyznaczone 392 etaty motocyklowe. Motocykle w armii polskiej wykorzystywane były głównie do celów transportowych, rozpoznawczych i łącznościowych. Rzadko do celów bojowych. Motocykle z wózkiem bocznym służyły do przewozu trzech żołnierzy z bronią osobistą, a pojedyncze pojazdy, były najczęściej wykorzystywane przez zwiadowców i kurierów.
Od połowy lat 20. motocykle przygotowywano również do bezpośredniej walki, jako ruchome punkty ogniowe. W Kampanii Wrześniowej zadanie to spełniały specjalne zestawy: motocykl CWS M 111 z platformą (w miejscu wózka bocznego), na której montowano ręczny karabin maszynowy (rkm wz. 2 lub ciężki karabin maszynowy (ckm wz. 30). W odniesieniu do ogólnej liczby motocykli w Wojsku Polskim, procent tak skarosowanych motocykli był niewielki. Ogólna liczba polskich motocykli wojskowych wykorzystanych w Kampanii Wrześniowej jest dzisiaj trudna do ustalenia. 1 lipca 1939 roku na stanie, tylko w oddziałach broni pancernej, znajdowały się 1142 etatowe motocykle. Prawdopodobnie na stanach innych formacji wojskowych było kolejnych kilkaset sztuk jednośladów. Według statystyk w 1939 roku w Polsce zarejestrowanych było ogółem 12.061 motocykli. W przypadku działań wojennych do wojska trafiła również trudna do ustalenia liczba pojazdów cywilnych zmobilizowanych (według planów) oraz pojazdy pochodzące z darowizn i rekwizycji.