Перспективная застройка Минска

Лай ф хак: как захватывать землю в г.Минске

Здымаешь падезд 6 метроу квадратных пад "кафэ". А дальше - пристраиваешь к ему - как это любят делать "предприниматели" - стационарный сарай на 150 м2. И вуаля!

Площадь летних террас не может превышать 150 м2, рассказала председатель комитета архитектуры и градостроительства Мингорисполкома (главный архитектор Минска) Ольга Верамей.
https://minsknews.by/v-mingorispolkome-razrabotany-obshhie-trebov ... rras-kafe/

Летние террасы при ресторанах и кафе ежегодно демонтировали в конце сезона. На днях Мингорисполком разрешил столичным рестораторам использовать эти площадки круглый год.
– Принимая во внимание экономическое и финансовое положение субъектов общественного питания, Мингорисполком и администрации районов Минска не против круглогодичного функционирования летних площадок, – говорится в письме Мингорисполкома в ответ на обращение Ассоциации рестораторов.
Для разрешения круглогодичного, в том числе в осенне-зимний период, функционирования нестационарных объектов согласование комитета архитектуры и градостроительства Мингорисполкома больше не требуется.

29 сентября 2020 https://1prof.by/news/v-strane/minskim-kafe-i-restoranam-razreshi ... uglyj-god/

Ну вы поняли. это такой двойной удар от "невядомых": и земельку можно прихватывать и памятники архитектуры засирать притуленными к ним хлабудами.

Лучшыя лакамыя ломти - детям! або Заброшэны сарай для 22 человек ежедневно

Владимир Ильич, к вам ходоки!
— Да, а что они принесли, батенька?
— Свежей рыбки.
— А шли они сколько?
— Две недели.
— Детям, все детям.

(эпигроу)

Власть продолжает добрые традиции, бережно хранимыя со уремён бержневского фашизма: "Минский государственный дворэц детей и молодежи" - открыт в здании крематория на окраине балота, "Детский технопарк" - зладили у заброшных ж/б сараях у замкадьи (из за особой "градостроительной" ценности балот пад ими, конечно).
И вот очдэрэдь дошла до очэрэдного культового объекта для "детей". Устречайте: нах... никому не нужный брэжнеуски сарай, до акого вменяемо добратья немагчимо. "Инвэстор" не пошоу, аутобусъники и мафии маршрутчикоу не пашли, гориспоукому - н....нужен, поэтому: "Детям, все детям".

11 июля 2016
С 1 июня этого года автовокзал «Восточный» в Минске перестал обслуживать пассажиров.
Транспортники уверяют: загруженность «Восточного» в последние годы была далека от его возможностей. В эпоху повсеместной автомобилизации многие белорусы предпочитают с комфортом разъезжать по стране на личном транспорте. Не на пользу вокзалу шло и его расположение — вдалеке от метро.
Несколько лет назад на втором этаже был проведен ремонт. Сейчас эта красота никому не нужна…

https://realt.onliner.by/2016/07/11/avtovokzal-6

Переоборудовать автовокзал «Восточный» в выставочный комплекс пока не будут
12:49 21.12.2018
Депутаты Мингорсовета на 8-й сессии решили исключить из инвестпрограммы на 2019 г. финансирование проекта по модернизации здания автовокзала «Восточный» под выставочный комплекс, передает корреспондент агентства «Минск-Новости».
вопрос создания выставочного комплекса на месте автовокзала до конца не проработан.
Он предложил перенаправить предусмотренные на этот объект проектом инвестпрограммы средства на социальные объекты
https://minsknews.by/pereoborudovat-avtovokzal-vostochnyiy-v-vyis ... -ne-budut/

"Восточный" был закрыт летом 2016 года – столичные власти объяснили это снижением транспортной нагрузки.
Спустя некоторое время у властей Минска появились другие планы на "Восточный": его хотели использовать как выставочный центр после того, как весной 2017-го был демонтировал комплекс "БелЭкспо".
В 2020-м "Восточному" решили дать второе дыхание: в марте, в самый разгар коронавируса, автовокзал возобновил работу после консервации. Однако через пару лет терминал снова закрылся из-за отсутствия загрузки автобусов и востребованности маршрутов.

https://sputnik.by/20231116/na-meste-avtovokzala-vostochnyy-v-min ... 77976.html

На месте автовокзала "Восточный" в Минске появится детский технический центр

Внесено предложение главе государства, и сегодня Президент принял решение его поддержать. Детский технический центр, который в год смогут посещать до 8 тыс. человек, будет создан уже в следующем году. Здесь будут представлены такие направления, как авиа- и судомоделирование, робототехника и др.", - добавил Владимир Кухарев.
https://www.belta.by/regions/view/na-meste-avtovokzala-vostochnyj ... 9745-2023/

Посещать его смогут до 8 тысяч человек ежегодно.

8.000 ежегодно это 8.000/365 = 21,9 человек ежедневно.

А шо тыя 22 "чалавеки" будуть у тым сараи рабить? Хиба насицца па им...

Затое там есть казырок! Цэлых два!

PS Лай хак! Лучшэ бы гэты сарай пераделали пад "жыллё" и зъвезли туды ещо з десяток тысяч беспрацоунага "насялення" з балот.

Настольна книга!

Пачатак:

У двары, што быў за гэтым, жанчына несла зелле свінні і падсвінку, якія рохкалі і вішчалі так прагна, што віск іх на час заглушыў усе іншыя гукі куранёўскай раніцы.
— Ціхо! Няма на вас угамону! — крыкнула на іх жанчына, падаючы спажыву, на якую свінні адразу накінуліся, душачыся, адпіхваючы адно аднаго і кусаючыся. Асабліва лютавала худая свіння, і жанчына пашукала вачыма дручка, каб супакоіць яе, адагнаць ад падсвінка. Але дручка не было, і яна злосна таўханула свінню парэпанай нагой, прыгразіла:
— Вось я зараз цябе!..

(с) Ваня Мележ. "Насяленне" на балоти.

А вось брачны дэнсинг "насялення"

— Пусці!
Ганна рэзка крутанула руку і вырвалася. Але ў той жа момант, адкінуўшы яе руку з граблямі, якія яна трымала між сабой і ім, Яўхім абхапіў Ганну аберуч, сціснуў так, што ёй зацяло дыханне. Ад валасоў яе, ад твару пахла Яўхіму ветрам, саломай, нечым такім завабным, жаночым, што ў галаве яго муцілася. Ён адчуваў тугія грудзі яе, жывот, цвёрдыя калені, усё цела яго поўнілася нецярплівай, гарачай прагай, якая ап'яняла, паліла, туманіла развагу.
— Пусці! Чуеш?! Ой, балюча!.. Не цісні, ой… — ірвалася яна, непрыхільная, гнеўная, усё яшчэ трымаючы граблі.
Яе вочы былі блізка, былі добра відны ў поцемках — непакорныя, дзікаватыя, як у птушкі, што б'ецца з сілка. І плечы, і рукі, і ногі яе — уся яна была наліта непакорай, але ён не зважаў на гэта.
— Пусці, чуеш?.. Адыдзі!..
— От, нецярплівая!.. — паспрабаваў ён пажартаваць. — Патрывай бо… трохі…
— Пусці! Закрычу!.. Ей-богу, закрычу!..
Ён не адказаў. Не мог гаварыць, лавіў, лавіў яе рот, а яна не давалася, адварочвалася: перад ім была то скроня, то раскудлачаная галава з хусткай, ссунутай назад. Яўхім, аднак, не адступаўся, усё дужэй сціскаў дзяўчыну, і не было, здавалася, такой сілы, якая б разарвала гэты абдымак.
І раптам у Ганны вырвалася спалоханае, як маланка ўдарыла:
— Бацько!!!
Яўхім адразу выпусціў яе, адскочыў. Трывожна азірнуўся: спачатку на дарогу к свірну, туды, адкуль ён мог паявіцца, але там не было нікога, тады кінуў позірк убок, к суседскаму гумну, на загуменне. Не відаць нікога… Яўхім мімаволі глянуў на яе, як бы просячы яе памагчы, убачыў — яна ўжо стаіць наводдаль, папраўляе валасы і хустку.
— Не шукай! Няма яго!.. — кпліва прамовіла яна.
Ён са злосці аж вылаяўся:
— Т-ты, чорт! — Але тут жа адчуў, што паказваць злосць сваю — значыць, страціць зусім мужчынскую годнасць, стаць проста нікчэмным. Паспрабаваў засмяяцца: — А я — паверыў! Лоўко ты… выдумляеш!..
«Так абдурыла! Так у лужыну пляснула, подлая!.. Дурань!»
— Палахлівы ж ты, аказваецца!

(с) Ваня Мелиш, там жэ

А вось калхозныя разборки.

Клуначак у руках — есці нясе. Успомніла! Самая пара зараз — рассесціся, узяць у рукі скібу хлеба ды гурок! Акурат зручны момант — калі вось-вось чубаты ці стары Корч прыпруцца!
Як прыблізілася, пабегла. Нібы на пажар бяжыць. Спатыкнулася, ледзь не ўпала. Стала, здзіўлена, разгублена азіраецца. Як усё роўна не бачыць, не разумее ўсяго!
— Чаго прыйшла?! — хмурна сказаў ён, прыпыняючы каня.
— Есці от вазьмі! Прагаладаўся ж, мабуць!.. — лагодна ступіла маці да яго.
Васіль нядобра таўхануў працягнуты клунак назад ёй. Як малога, ашукаць хоча! Паддобрыцца, а там пачне сваё…
— Ідзі! — загадаў ёй строга.
Яна не кранулася. Цень трывогі прабег па яе твары. Не таілася ўжо:
— Сыночак! Што ж ето ты? — Васіль адвярнуўся, каб не бачыць яе. Як агнём, пякло кожнае слова: — Удумаў!.. Чужое! Дазнаюцца ж — бяды!.. Не абярэшся!
У гэты момант здалёк прыкмеціў: збочыла з дарогі, рушыць напрасткі яшчэ постаць. Яўхім! Усярэдзіне ў Васіля пахаладзела, пачуў сябе, як ніколі, кволым, адзінокім. Злосна абарваў матчын стогн:
— Ціха бо! Прыперлася! Ідзі дадому!
Не чуў ужо, плача ці не плача яна. Сачыў толькі за Яўхімам. Спрабаваў падбадзёрыць сябе, вярнуць смеласць. Няхай бяжыць, няхай! Пабачыць! Сам не ведаў, чым гразіўся, — што Яўхім можа пабачыць. Да болю сціскаў ручкі плуга, пугаўё. Пугаўё было яго адзінай зброяй.
Чубаты ўсё бліжэй, бліжэй. Ужо добра відаць: твар чырвоны, люты. Злы, зямлі пад сабою не чуе… Васілёвы ногі прыкра паслабелі, як не падагнуцца…
— Васілько! — заўважыла Карча, жахнулася маці. — Не пярэч! Саступі!..
Васіль не зварухнуўся. Нібы не чуў. Не зводзіў вачэй з чубатага, падахвочваў сябе: "Няхай бяжыць, няхай! Пабачыць!.." Здзіўляўся: трэба ж, каб так паслабелі ногі!
Маці раптам кінулася насустрач чубатаму, крыкнула, молячы:
— Яўхімко!.. Яўхімко!.. Родненькі!.. Не сярдуй, даражэнькі!..
Ён, як бег, таўхануў яе так, што яна і не войкнула — тузанулася, упала на бок. Клуначак адляцеў далёка. Чубаты наскочыў на Васіля. З ходу дужа рвануў за плячо. Васіль упусціў плуг.
— Т-ты… ш-што ето? — Яўхім, задыханы, цяжка соп. Рот злосна крывіўся, шчэрыўся. Зараз, здавалася, пена на губах забялее. — Т-ты ш-што?!. — Ён грозна мацюкнуўся.
— А ты — што?.. — адважыўся Васіль. Натапырыўся, як малады каршачок, гатовы біцца.
— Ш-што?! — Глушакоў твар яшчэ больш наліўся крывёю. — Прэч! — раптам шалёна, з віскам, закрычаў ён. — Зараз жа!!! Штоб духу твайго смярдзючага не було!
— Васілько! Саступі! — кінулася да Васіля маці. Ухапіла за руку, хацела адвесці. Ён вырваў руку. Заявіў Глушаку:
— Ето шчэ пабачыць трэба — у каго дух смярдзючы!
— Васілько!..
— Ты — удод жаўтароты, шчэ спрачаешся! Вымятайся ўмэнт! Пакуль не позно!
— Васілько! Ідзі! Сыночак!..
Васілю было не тое што боязна, а страшна. Разумеў, што лепш было б паслухацца, адступіць, але не мог перамагчы сябе. Ганарлівасць, злосць на Глушака за зямлю, за Ганну, за ўсё заўпарціліся, запоўнілі яго. Не далі і выгляду паказаць, што баіцца.
— Унё! Напужаў!..
— Васілько, сыдзі! Не чапайся!
— Ат! — адпіхнуў Васіль матку.
— Не пойдзеш?! Н-ну, глядзі ж!
Васіль пільна сачыў: вось-вось чубаты рынецца, ударыць. Ён мімаволі сціснуў пугаўё. Адпіхваючы маці, глушачы страх, хітруючы, сказаў:
— Хто ты такі? Штоб загадваць!..
— Хто? Не пазнаеш? Паказаць, можа?
— Яўхімко! — Маці кінулася к Глушаку, загарадзіла Васіля. — Даражэнькі! Ты — разумнейшы!..
Чубаты таўхануў яе, зноў закрычаў шалёна Васілю:
— Паказаць?! На чыю землю ўспёрся?! Чыё поле паганіш?!! Не бачыш?!! — Яўхім хапіў Васіля збгрудкі так, што стала цяжка дыхаць.
Але Васіль каўтнуў, прахрыпеў:
— Було… вашае…
— Було?! — Чубаты матнуў плячом, адштурхнуў Дзятліху, якая ўчапілася, як кіпцюрамі, намагалася адарваць ад сына.
— Було… Цяпер — наш-шае…
— Вашае?.. Брэшаш, гад!! — Яўхім колькі змогі сціснуў Васілёў каўнер, кінуў хлопца з такой сілай, што таму здалося, нібы тулава ў яго адарвалася ад ног.
Васіль так грымнуўся патыліцай аб зямлю, што ў галаве загуло.
— Тваё? Шчэ лезці будзеш?
— Буду… Не тваё!..
— Звер ты, звер! Корч пракляты!.. — учапілася зноў у чубатага Дзятліха.

Васіль выдыхнуў зларадна, помсліва:
— Напанаваліся ўжэ!.. Скончылася вашае!..
Яўхім адкінуў Дзятліху, загадаў люта:
— Маўчы!.. Прэч, шчаня! Пакуль цэлы!
— Пляв-ваць мне!.. — Васіль стаў на карачкі, намерыўся падняцца.
Яўхім рынуўся на яго.
— Пляваць? — Шалёны ўдар зноў кінуў Васіля на пожню. Аж нібы трэснула шыя. — Не пойдзеш?
— Гад ты, гад! — наляцела каршуніхай маці, учапілася ў руды чуб, стала ашалела рваць, матаць яго.
Гэта ўратавала Васіля. Выкарыстаўшы момант, ён ускочыў, з пугаўём, пра якое толькі цяпер успомніў, важка пайшоў на Глушака. У гэты час чубаты злаўчыўся, ударыў маці каленам у жывот. Яна енкнула, скурчылася ад болю, асела. Васіль і Яўхім сустрэліся тварам у твар. Яўхім апярэдзіў, моцна ўдарыў пад сківіцу.

(с) Ванютка, там жэ

И вот гэтыя гажжане "градостроительствам" занялися. Ну, кап "акваусёммиры", шоп "зарабити грошы" и для "насялення"

Я ничога не упусьтиу?!

А никого из КаГБэ или КаГКбы и прочих особо важных Ка (типо АП) не заинтересовало зачем Кухарев хочет сделать из Восточного автовоказала некий "детский технический центр" аж на 22 посещения в сутки?
И врачам хорошим тоже не интересно?!
И СМИ, котогые гаструбили гэ то на усю акИугопию+. (Не, ну Я бы поинтер Соу вауся: "Кухарэу а оно Тибе за чэм?!" )

М.... да.... Похожэ, нтерэсно только Мне Одному.
И Президент 22 посещения в сутки зачем-то поддержал.

Там есть какой-то Хитрый План!
Ну, как обычно.

Опыт акуиуропи

Хотя с другой стороны, чего это Я так зьдиуляюсь я?!
У Западных "мэроу" у кабинетах дауно вжо так:

история исландского комика Йона Гнарра. В детстве у него диагностировали расстройство психического развития – Йон страдал дислексией и подавал очень скромные надежды. Но, повзрослев, Гнарр неожиданно открыл в себе актерский талант, и решил баллотироваться на пост мэра Рейкьявика. И победил.
Весь мир облетела фотография мэра и его пресс-секретаря в масках обезьян: в таком виде они обсуждали будущее обанкротившейся городской энергетической компании. Веселье продолжалось четыре года.

(с) В маске обезьяны и с бензопилой https://ren.tv/longread/1162101-v-maske-obeziany-i-s-benzopiloi-s ... iki-zapada

Мэр

По моему "развиватели гор Ада" са сваеми аткромленными бесполыми тётушками у горисполукомах веселятся так этак с начала 1970-х.

kirova-stop:

до акого вменяемо добратья немагчимо.

вообще-то с транспортной доступностью у "Восточного" все ОК, сам в Серебрянке живу так что прекрасно знаю