Ответить
  • Yalokin Senior MemberАвтор темы
    офлайн
    Yalokin Senior Member Автор темы

    662

    12 лет на сайте
    пользователь #439370

    Профиль
    Написать сообщение

    662
    # 14 июля 2015 21:46

    Дзень 5 (пройдзена 290 км).
    На пяты дзень свайго вандравання я ачуўся зусім не пад спеў птушак (як таго чакаў) і нават не пад грук дажджу, а ад таго, што зусім недалёка пачуў нечыя галасы. Яшчэ да канца не прачнуўшыся, я ўжо здзіўляўся: як так, бо месцы тут вельмі глухія, заехаў я ў досыць вялікі лясны масіў, ды і спыніўся далей ад населенага пункта, чым калісьці за папярэднія тры начлегі. Я напружана ўслухоўваўся, а тым часам галасы спынілі набліжацца і сталі паволі падаляцца. Вызірнуўшы з намёта і пераканаўшыся, што мой матацыкл на месцы, я вырашыў яшчэ трохі паляжаць. Але куды там…

    Не прайшло і пяці хвілін, як я зноў пачуў нечыя галасы. Яны не былі падобныя на першыя, але таксама паступова набліжаліся. Зразумеўшы, што пра далейшы адпачынак можна забыцца, я выбраўся з намёта і стаў назіраць, хто ж гэта там ідзе. Неўзабаве за дрэвамі і кустамі пачалі мільгаць людскія сілуэты, і я з палягчэннем для сябе зразумеў, што гэта грыбнікі ці ягаднікі.

    Я не мог сапраўды разабраць, пра што яны казалі, але, як і ў першых таварышаў, у іх гутарцы з'явіліся выразныя ноткі здзіўлення, калі яны заўважылі мой намёт. Але гэта і не дзіўна, калі паміж двума суседнімі населенымі пунктамі больш 20 км, а па абодва бакі дарогі суцэльныя лясы і балоты, а тут на табе, нейкі намёт. Для мяне ж больш пацешна было тое, што за той час, пакуль я прачнуўся і збіраўся ў дарогу, па адной і той жа сцяжынцы міма мяне прайшло пяць груп такіх вось грыбнікоў-ягаднікаў, і хто яго ведае колькі іх прайшло яшчэ за той час, пакуль я спаў. Выбраў сабе, называецца, месца паспакайней.
    Выбраўшыся на дарогу, я вельмі хутка дабраўся да развілкі. Галоўная дарога сыходзіла на Лельчыцы, але мой шлях ляжаў у аб'езд у кірунку да Букчы. Адзін мой сябар настойліва рэкамендаваў мне праехацца па гэтых "самых глухіх у Беларусі месцах". Што ж, добрых парадаў трэба слухацца.

    Уся гэта дарога заасфальтавана і плыўна віхляе ў апраўленні лясных масіваў. Рух мінімальны. Проста едзеш і атрымліваеш асалоду ад прыроды і адзіноты.

    А вось і дакладная прыкмета таго, што я на дакладным шляху.

    Аднак неўзабаве мая бестурботная язда была раптам перапынена наступнай таблічкай.

    Лепш адзін раз убачыць, чым сто разоў пачуць - гэты выдатнае выказванне. Пражываючы ў Мінску, я вельмі нядрэнна ведаю пра тое, якім бедствам стала для маёй краіны катастрофа на Чарнобыльскай АЭС. Але адна справа ведаць, а іншая справа ўпершыню сутыкнуцца з гэтым, як бы мовіць, тварам да твару. Падобныя і яшчэ больш жахлівыя знакі яшчэ не раз трапляліся мне ў далейшым, і ўся тая інфармацыя, якую я чуў па гэтай нагодзе, набыла для мяне больш рэальнае і матэрыяльнае значэнне. Дыхаць поўнымі грудзьмі стала псіхалагічна складаней, але я працягнуў свой шлях.
    Праз нейкі час я прыехаў да чарговай развілкі, у якой быў пастаўлены крыж.

    Я спыніўся, каб вызначыцца, ці варта мне павярнуць у бок Лельчыц і Мазыра, у якім я павінен быў сустрэцца са сваім сябрам, ці ў мяне яшчэ хопіць часу, каб заскочыць у Глушкавічы і паспрабаваць прабрацца на яшчэ адзін кар'ер.
    Ні цвіка, ні жазла. Я абярнуўся. “Ні цвіка, ні жазла” - паўтарыў мне мужычок, які ўзяўся немаведама адкуль. Ён апынуўся ўкраінцам, які ехаў у госці да свайго сябра ў Тураве. Сумленна прызнацца, менавіта тады я ўпершыню і пачуў гэты крылаты выраз, які вельмі добра падыходзіў да маёй асобнай вандроўкі.
    Ехаць то ён ехаў і цыгарэты з сабой прыхапіў, ды запальніцу дома забыў і зараз таміўся без агню. Я аддаў яму запалкі, якія, натуральна, былі прызапашаны ў мяне для вандроўкі, і ў нас завязалася невялікая гутарка. Зараз я ўспамінаю гэту сустрэчу і са шкадаваннем для сябе адзначаю, наколькі ж несправядлівы і жорсткі наш свет, калі тысячы такіх жа простых людзей на ўсходзе Украіны, якім раней няма чаго было дзяліць паміж сабой, вымушаны глядзець адзін на аднаго не з лёгкім прыжмурваннем і ўсмешкай, а праз прыцэл…
    Развітаўшыся са сваім нечаканым суразмоўцам, я накіраваў свайго іксёныша да Глушкавіч, разумеючы, што не змагу потым прабачыць сабе, калі не пабываю там. Аб тым, што там сапраўды знаходзіцца кар'ер, красамоўна казалі сустракаемыя мной грузавікі.

    Аднак затым маю ўвагу прыцягнулі ўсталяваныя ўздоўж дарогі сінія таблічкі. Я прыгледзеўся і выявіў, што, апыняецца, я знаходжуся практычна ў некалькіх метрах ад Украіны.

    Я спыніўся і задумаўся. Узнікла вялікая спакуса паставіць свой фотаапарат на штатыў і збягаць на хвілінку ў іншую краіну, як след гэта задакументаваўшы. Аднак жорсткі графік і напамінак сабе пра тое, што мая вандроўка запланавана выключна ў рамках сваёй краіны, прымусілі мяне адмовіцца ад гэтай задумы.
    Як апынулася, я паступіў вельмі разумна, бо варта мне было толькі ад'ехаць, як я ўбачыў удалечыні нарад пагранічнікаў, якія патрулявалі гэты ўчастак мяжы прама па абочыне дарогі. Праводзіўшы адзін аднаго поглядамі, мы размінуліся, а я зноў стаў заўважаць усталяваныя ўздоўж мяжы знакі з папярэджаннем пра радыяцыю.
    Якое ж было маё здзіўленне, калі гэты радыёактыўны лес адступіў, і я ўбачыў, як на полі, якое раскінулася прама за ім, спакойна пасвяцца каровы.

    Цікава, ці праходзяць яны абавязковы радыёметрычны кантроль?
    Праехаўшы праз Глушкавічы, я выбраўся, урэшце, да свайго кар'ера. І тут не абыйшлося без добрых людзей. Адзін з ахоўнікаў ласкава пагадзіўся паказаць мне яго, балазе ў той момант на прадпрыемстве ішла прыёмка нейкага важнага новага абсталявання, і ўсё начальства было занята гэтым працэсам.

    Пасля Мікашэвічаў гэты кар'ер ужо не так уражвае, аднак менавіта тут здабываецца граніт, які затым ідзе на абліцоўку нашага мінскага мятро. Ізноў скажу пра тое, як жа добра ў такіх сітуацыях мець фотаапарат-ультразум. Можна дэталёва разгледзець усё, што відаць на першай фатаграфіі.

    Ну і які ж кар'ер абыйдзецца без нашых Белазаў?

    З кар'ера добра відаць і перапрацоўчае прадпрыемства

    Я ўжо збіраўся з'яжджаць з кар'ера, як мой правадыр сказаў мне, што кар'ер - гэта глупства, а вось сапраўдная прыгажосць - гэта мясцовае возера. Я і так ужо выбіўся са свайго графіка, але прапусціць падобную прапанову проста не мог. Распытаўшы яго, як туды дабрацца, я рвануў да возера. Жадаў было па шляху загнаць свайго іксёныша на насып тэхнічнай солі для прыгожай фатаграфіі, ды пабаяўся, што на мяне пачнуць лаяцца, бо гэты насып знаходзіўся адразу поруч прахадной.

    На адвалы я друзу таксама не паехаў, але ўжо з-за боязі незнарок пракалоць ці парэзаць сабе кола.

    Яшчэ пара паваротаў, галоўная прахадная, праз якую мяне, зразумеўшы, куды я еду, пусцілі без лішніх пытанняў, аб'езд пары перашкод - і я на месцы.

    Тут сапраўды прыгожа. Незвычайнасць гэтаму месцу надае гранітная парода, якая ўтварае сабой стромыя сцены, пакрытыя зверху зялёнай расліннасцю. Я спыніўся і пачаў здымаць, так і не вызначыўшыся для сябе, які з ракурсаў лепш.

    З процілеглага боку таксама адкрываецца цікавы пейзаж, як быццам раней тут стаяў замак, а потым нейкі волат добранька страсянуў яго і выклаў з рэштак роўную сцяну.

    Аднак уся гэта прыгажосць, ды і, не пабаюся такога сцвярджэння, усё ўбачанае мной у вандроўцы да гэтага пацьмянела пасля таго, як я вырашыў трошкі аб'ехаць гэта возера і паглядзець на яго з іншай кропкі.

    Маё захапленне было бязмежным. Ландшафты такога роду для Беларусі ўнікальныя. Фатаграфіі толькі збольшага перадаюць усё гэта хараство і ніяк не перадаюць тыя эмоцыі, якія мяне ахоплівалі. Я ўзлез на адзін з вялікіх камянёў і вельмі доўга любаваўся відам кар'ера. Стаяла найвыдатнейшае для гэтай пары года надвор'е, я быў на самім краю абрыву і адначасова на самім краю сваёй краіны, у найпрыгожым месцы, адзін, зусім адзін. Гэта было ідэальна і чароўна! Я разумеў, што не хутка з'яўлюся тут ізноў, і імкнуўся ўвабраць у сябе як мага больш эмоцый і ўражанняў.
    Ачуючыся, я прыняўся шпацыраваць па ўсіх гэтых прыгажосцях, а затым засняў тут і свайго іксёныша. Прыйшлося пабегаць сюды-туды, але гэта было варта таго.

    Ну і як жа не зрабіць фатаграфію сябе любімага на фоне беларускіх гранітных скал.

    Пасля гэтага нядрэнна было б і падсілкавацца, што я і зрабіў, знойдучы сабе ўтульнае мястэчка вышэй з выдатнейшым відам. Наогул, я нават некаторы час разважаў, ці варта пісаць пра гэта возера? Можа лепш было б пакінуць яго для сябе, каб не спрыяць яго ператварэнню ў недагледжанае і неахайнае месца масавага наведвання, каб гэта возера не спасціг лёс нашых крэйдавых кар'ераў пад Ваўкавыскам? Але гэта было б няправільна. Ды і шлях у Глушкавічы не такі і блізкі, таму аматары заліць за каўнер ды запаганіць навакольнае асяроддзе сюды ці наўрад дабяруцца, ну а сапраўдныя знатакі прыроднай прыгажосці ў любым выпадку будуць тут рэдкія і ніяк не сапсуюць гэты цудоўны куток маёй радзімы.
    Акінуўшы развітальным поглядам гэта бязмоўнае гранітнае царства, я рушыў у зваротны шлях. Але вяртацца вырашыў не тым жа маршрутам, а пракаціцца па мясцовых сцяжынках у надзеі на тое, што яны выведуць мяне яшчэ да якіх-небудзь прыгажосцяў. Неўзабаве я выехаў яшчэ да аднаго возера.

    Яно было не такім прыгожым і нават хутчэй сумным, бо зусім побач з берагам знаходзілася нечая безыменная магіла ці помнік.

    Прычын затрымлівацца не было, і я накіраваўся далей. Дарога віхляла сярод дрэў, і мне перыядычна сустракаліся асобныя купкі камянёў, нібы раскіданыя гуллівай рукой нейкага дзіцяці-волата.

    Паступова дарога станавілася ўсё больш і больш пяшчанай, так што ў выніку я з вялікім задавальненнем выскачыў з лесу на асфальт усяго ў нейкім паўкіламетры ад памежнага прапускнога пункта, адкруціў ручку газу і панёсся наперад да Мазыра.
    Праязджаючыя міма скрыжавання з крыжом я паспеў заўважыць, што майго знаёмага ўкраінца ўжо няма. Ну, ні цвіка, ні жазла яму таксама. А мне тым часам трэба было вырашыць адну маленькую, але вельмі важную праблемку, а менавіта папоўніць запасы сваёй пітнай вады. Я вырашыў зрабіць гэта ў бліжэйшым населеным пункце, якім апынулася вялікая вёска Мілашавічы. Я праехаў ужо добрую палову гэтай вёскі, а падыходнага выпадку папытаць у каго-небудзь вады мне яшчэ не было. Тады я вырашыў, што спынюся ў першага ж двара, у якім я ўбачу чалавека. Але я праязджаў хату за хатай, а ўсё як быццам змовіліся і пахаваліся. І вось калі я ўжо думаў, што мясцовай вадзіцы мне не выпіць, я, нарэшце, заўважыў у двары пажылую жанчыну, якую клікалі Марыя. Але аб усім па парадку.
    Я спыніўся і папрасіў набраць вады са студні, на што было атрымана сустрэчнае пытанне - вам для пітва ці для іншых мэт? Злёгку збянтэжыўшыся, я адказаў, што для пітва, пасля чаго бабуля пайшла да сябе ў хату і выйшла адтуль з двухлітровай бутэлькай пакупной пітнай вады. Са студні мы ваду не п'ём, растлумачыла яна, а выкарыстоўваем толькі для побытавых і гаспадарчых патрэб, бо пасля таго, як мясцовы калгас выкапаў нейкія ямы, якасць вады ў студні рэзка пагоршылася. Я быў вельмі прыемна здзіўлены, бо яна магла проста даць мне вады са студні і адправіць далей. Грошай за ваду ў бутэльцы, якая пэўна не дасталася ёй бясплатна, яна браць катэгарычна адмаўлялася. Слова за слова, і ў нас завязалася гутарка, падчас якой я распавёў трохі пра сябе і сваю вандроўку, а яна запрасіла мяне да сябе ў хату падмацавацца. Тут ужо адмаўляцца стаў я, але бабуля Марыя запрашала мяне настолькі шчыра і па-добраму, што не прыняць такое запрашэнне я проста не мог. Тым больш, што мяне запрашалі на свежыя дранікі. Як высветлілася, ад яе літаральна толькі што з'ехала дачка і пачастунак яшчэ нават не паспеў астыць.
    Калі я зайшоў у хату, то яна стала даставаць адкуль толькі можна ўсё, што мелася на той момант у наяўнасці. У выніку ў мяне атрымаўся вось такі вось абедзенны стол.

    Гэта было вельмі і вельмі прыемна. У горадзе такую ветлівасць і гасціннасць рэдка сустрэнеш. Я нават прадставіў сябе сярэднявечным падарожнікам на каню, далёка ад дома, якому з радасцю далі ежу і прытулак. Калі ж надышоў час развітвацца, бабуля Марыя блаславіла мяне і дала мне ў дарогу лісточак з напісанай ад рукі малітвай, а таксама, даведаўшыся, што я накіроўваюся ў Мазыр, сказала мне, што сёння там вялікае свята і праводзіцца хросны ход з іконаю, пажадаўшы мне наведаць гэтае мерапрыемства.
    Шчыра падзякаваўшы сваю дабрадзейку за ветлівасць, я папрасіў яе аказаць мне яшчэ адну паслугу. Я жадаў паставіць свечкі за здароўе сваіх сяброў казакоў у старажытным Тураве, але гэта ў мяне не атрымалася. І зараз мне здалося, што будзе вельмі дарэчным зрабіць гэта праз бабулю Марыю, якую я папрасіў паставіць вышэйзгаданыя свечкі ў мясцовай цэркаўцы.
    Зрабіўшы сабе фота на добрую памяць і пачаставаўшы гаспадыньку шакаладкай (пра грошы яна і чуць не жадала), я рушыў да Мазыра.

    Не, трэба сказаць яшчэ пару слоў вось пра што. Парой у жыцці з той ці іншай часцінёю сустракаюцца такія подлыя, нізкія, хлуслівыя, прагныя і ў цэлым нядобрыя людзі, што ўсё гэта пачынае рабіць цябе больш чэрствым, але асабіста мне вязе ў тым плане, што я з дастатковай перыядычнасцю сустракаю такіх вось светлых, чыстых і выдатных людзей, як бабуля Марыя. Каб было больш зразумела, вось калі б пачалася вайна, то адной з рэальных складовых часцінак паняцця радзіма, за якую жадалася б ваяваць, для мяне была б гэта жанчына.
    З такімі думкамі я прыехаў у Лельчыцы, дзе са мной здарылася адна цікавая, павучальная і не зусім прыемная гісторыя. Жадаў было намаляваць да яе тлумачальны малюначак, ды неяк лянота, выбачайце. Усё адно ўсё словамі апісваць трэба. Гэта здарылася наступным чынам.
    Значыць, еду я па Лельчыцах, усюды знакі 40 км/г панаторканы, дарога па адной паласе ў кожным кірунку. Наперадзе мяне рухаецца дзявятка, я за ёй, хуткасць невялікая, я па баках аглядаюся, карыстаючыся сітуацыяй, першы раз жа ў Лельчыцах, можа што цікавае ўбачу. Гляджу, дзявятка мая пачынае запавольвацца і левы паварот паказвае. Ну я таксама запавольваюся, думаю, цяпер яна паверне, а я далей паеду. Затым бачу, што па сустрэчнай паласе ўдалечыні машына набліжаецца, а з нашага боку пачынаецца пашырэнне праезнай часткі ці нават дакладней сказаць такая шырокая і доўгая кішэнь для стаянкі. Думаю, цяпер дзявятка мая наогул спыніцца, прапускаць сустрэчны транспарт будзе, аб'еду ка я яе лепш справа, тым больш месца для гэтага больш чым дастаткова. Вырашыў - зрабіў. Пачынаю аб'язджаць, параўноўваюся з пярэднімі дзвярамі, і тут гэта дзявятка пачынае прымаць направа, прычым з відавочным намерам здзейсніць правы паварот. Я таксама пачынаю перамяшчацца направа, але не паспяваю і мяне чапляе па датычнай пярэднім крылом па назе і па заднім коле, матацыкл віляе, але я яго ўтрымліваю і спыняюся. Паварочваюся да кіроўцы дзявяткі і пачынаю крычаць яму, што ён прыдурак, калі паказвае заваротак налева, а едзе направа. Кіроўца пачынае казаць, што паказваў менавіта правы заваротак, але неўзабаве змаўкае і ўжо не спрабуе адстойваць гэту версію. І справа тут не ў тым, што ён права і лева пераблытаў. Усё ў нейкай меры нават лагічна (з пункту гледжання чалавечых інстынктаў, а таксама сістэмы каштоўнасцяў і прыняцця рашэнняў гэтага ездуна). Цікава? Зараз усё стане зразумела. Толькі спачатку пакажу фота гэтага кіруна, які ледзь не выпісаў мне бальнічны.

    Значыць, ехаў сабе гэты таварыш, ды жадаў павярнуць налева, для чаго і ўключыў адпаведны сігнал. Праўда туды, куды ён жадаў павярнуць, праезд забаронены, бо там вісіць цэгла. Але спыніла яго не гэта (бо начхаць яму на гэту цэглу), а той факт, што ў згаданай мной вышэй кішэні стаяў супрацоўнік ДАІ, якога ён заўважыў. Што ў такой сітуацыі трэба рабіць? Правільна, зрабіць выгляд, што ты насамрэч жадаў павярнуць направа. А тое што там дзесьці матацыкл за табой ехаў і незразумела куды дзеўся, так каго гэта хвалюе. Як вынік - лёгкае ДТЗ, якое, дзякуй богу, абыйшлося без якіх-небудзь наступстваў (і дзякуй бабулі Марыі за малітву). Губляць час і займацца дакументальным афармленнем гэтай сітуацыі мне зусім не жадалася, таму я сказаў супрацоўніку ДАІ, што ён усё сам і так бачыў і няхай карае гэтых таварышаў як жадае.
    Атрымаўшы жыццёвы ўрок, я зноў накіраваўся да Мазыра, да якога я ўсё ніяк не мог даехаць. Як звычайна, у мяне быў выбар - асфальт ці грунтавыя дарожкі, і я, натуральна, абраў другі варыянт. Ну хіба ж я не правы?

    Пад коламі беглі кіламетры, а я спяшаўся да мазырскай запраўкі, дзе мяне павінен быў сустрэць Аляксандр, мотабрат і калега па інтарэсах. Трохі чакання, запраўка бензінам, каб прабавіць час, і вуаля, мы ўжо імчымся па мазырскіх узгорках. Перапады вышынь там вядома класныя. Калі ўзімку некаторыя дарогі не апрацаваць рэагентам і даць там утварыцца лёду, тое павінна быць весяла. І хоць Мазыр не такое і маленькае мястэчка, але пракаціцца па ім мне спадабалася куды больш, чым па Пінску. Хоць, у гэтым ёсць немалая заслуга майго гіда, завошта яму асобнае дзякуй. Фатаграфаваў я трохі, але што паказаць усё ж ёсць.
    Па-першае, у Мазыры знаходзіцца адна з самых доўгіх лесвіцаў у Беларусі. Я назваў яе “лесвіцай чэмпіёнаў”, таму што калі штодня бегаць па ёй, то можна стаць мясцовым Роккі Бальбоа, ну ці не парыцца потым, калі ў цябе ў хаце зламаўся ліфт.

    З'ездзілі мы і да набярэжнай Прыпяці.

    Так, я там сапраўды быў, бачыце?

    За мной віднеецца пляж на іншым беразе ракі. А за ім знаходзіцца так званая мазырская савана. Падчас разліваў Прыпяці гэтыя месцы рэгулярна затапляюцца. І сапраўды, на фота ўсё гэта нагадвае мне афрыканскую савану, засталося толькі льва дамаляваць.

    Там, дзе рака, там і свае рыбакі.

    Ну і якая ж набярэжная без дзяўчынак, хоць я, вядома ж, ізноў здымаў рыбакоў.

    Далей мы зрабілі заезд па дарозе ўздоўж набярэжнай з відам на раку. А затым па маёй просьбе мы паехалі да мазырскіх яраў - унікальнага помніка ледніковага перыяду, дзе ўтвораная ледніком мазырская града стульваецца з далінай Прыпяці.

    Там растуць прыгожыя дубы.

    А таксама адкрываецца прыгожы выгляд на мазырскую савану.

    А калі мы падбіраліся да вышэйпералічаных месцаў і выехалі на адкрытае поле, нам насустрач выбег цэлы табун канёў на вольнай пашы.

    Гэта былі выдатныя і запамінальныя моманты, якія добра ўпісваюцца ў агульную карціну майго вольнага і свабоднага вандравання.

    Час няўмольна бег наперад і імкнуўся да ночы. Нас чакала яшчэ сустрэча з трэцім таварышам. А для гэтага нам трэба было дабрацца ў вёску Юравічы, дзе мы павінны былі сустрэцца з ім і дзе знаходзілася адна з найстаражытнейшых стаянак першабытных людзей на тэрыторыі Беларусі. Мяне вабіла і прыцягвала перспектыва начлегу і гутаркі ў вогнішча пад зорным небам у гэтым месцы.
    Ужо калі змяркалася, я спыніўся, каб засняць з маста прыгожы від на выгіб Прыпяці.

    А далей прастрэл да Юравіч, спробы выйсці з нашым таварышам на сувязь і віхлянне па вуліцах, каб знайсці яго. Усё дарэмна, ён як у ваду кануў. Чалавек можа загадваць і планаваць усё што заўгодна, але парой усё здараецца зусім не так. Можна пачаць казаць пра волю выпадку, злы рок, фартуну ці лёс, але пакіну гэта на разважанне тым, хто прачытае маю гісторыю да канца. А тым часам мы выехалі да старадаўняга і вялікага збудавання царкоўнай прыналежнасці (як апынулася пасля, гэта быў Свята-Раства-Багародзічны Юравіцкі мужчынскі манастыр). Больш таго, побач на пустэльнай плошчы быў прыпаркаваны матацыкл нейкага байкера, які мяркуючы па яго абвесу і рыштунку таксама меў цягу да вандровак. Вакол нікога не было відаць, і пакуль я прыводзіў у парадак свой багаж, Аляксандр паспеў схавацца за варотамі манастыра. Праз некаторы час ён ужо актыўна жэстыкуляваў і заклікаў мяне далучыцца да яго і зайсці ўнутр.
    Усё, што здарылася далей - гэта проста цуд і сапраўдная казка. Нас лагодна прынялі і правялі невялікую экскурсію. Там жа мы пазнаёміліся яшчэ з адным Аляксандрам - уладальнікам таго самага прыпаркаванага матацыкла.

    Ён прыехаў сюды незадоўга да нас і шукаў тут начлегу. Мы сабе такой мэты не ставілі, аднак перспектыва цікавай гутаркі з аднадумцам прымусіла нас звярнуцца з такой жа просьбай. Тут усё вырашаў айцец Марк.

    Які не адмовіў нам і дазволіў правесці ноч пад зводамі манастыра.

    Нас адвялі на другі паверх.

    І паказалі пакой для начлегу.

    Пры гэтым нам прынеслі камплекты свежай бялізны і ўсё прасілі прабачэння, што навалачкі трохі нестандартнай формы, а таксама падалі электрачайнік і прапанавалі падмацавацца. Я другі раз за дзень апынуўся ў гасцях у вельмі добрых і гасцінных людзей. Дарэчы, начавалі мы не адны. Манастыр гэты дзейсны, але знаходзіцца на рэканструкцыі, колькасць яго насельнікаў невялікая. Практычна з усімі з іх мы паспелі пазнаёміцца. Разам з намі ў пакоі размясціліся ўжо згаданы байкер Аляксандр, працаўнік манастыра з Украіны (нажаль, не запомніў яго імя), яшчэ адзін Аляксандр (часты госць і вялікі памочнік для манастыра, як я зразумеў), а таксама студэнт з Мазыра (мой цёзка). Дарэчы, вось і ён ляжыць на наступнай фатаграфіі.

    Ну а каму быў прыгатаваны ложак побач з ім можна здагадацца па экіпіроўцы. Ды што тут думаць, вось і сам гаспадар пасцелі.

    Неўзабаве мы перамясціліся ўніз, каб аказаць пасільную дапамогу па кухонных справах і хоць неяк адплаціць за гасціннасць. Наша гутарка з Аляксандрам пачалася за чысткай бульбы, а скончылася глыбока-глыбока за поўнач. Ён апынуўся дзіўным і цікавым чалавекам і суразмоўцам, любіць падарожнічаць, хадзіў у горы, а гісторыі Аляксандра пра свайго Іжа і яго рамонт можна слухаць і слухаць. Дзіўным апынулася і тое, што ён, як і я, вырашыў здзейсніць асобную мотавандроўку па Беларусі, толькі я рухаўся супраць гадзіннікавай стрэлкі, а ён па гадзіннікавай, і нашы шляхі перасекліся менавіта ў манастыры.
    Гэта быў чароўны і поўны станоўчых эмоцый дзень. Мая родная Беларусь па-сапраўднаму адкрылася мне і паказала сваю душу праз тыя месцы, якія я наведаў, і тых людзей, якіх я сустрэў. Мне хочацца працытаваць словы з песні Юрыя Шаўчука:
    Иногда наша жизнь зарастает цветами
    Это значит, мой друг, Он прошел между нами
    Но увидеть его нелегко...
    Я засынаў, а мяне ахутвала незвычайнае цяпло і супакаенне, нібы ласкавыя прамяні таго сонца, якое я бачыў сёння на заходзе.

  • Ramosha Senior Member
    офлайн
    Ramosha Senior Member

    606

    12 лет на сайте
    пользователь #503979

    Профиль
    Написать сообщение

    606
    # 15 июля 2015 11:37
    Vovanator:

    Шо такое вандроука?

    Не знаешь языка, так хоть интернетом пользуйся. Сяло! =)

    Yalokin, Здоровское приключение! В пути с минчиком проблем не было?

  • Yalokin Senior MemberАвтор темы
    офлайн
    Yalokin Senior Member Автор темы

    662

    12 лет на сайте
    пользователь #439370

    Профиль
    Написать сообщение

    662
    # 15 июля 2015 12:06

    Праблем амаль не было, але можно сказаць, што ён мяне адзін раз напужаў :)

  • MaDem Senior Member
    офлайн
    MaDem Senior Member

    2471

    13 лет на сайте
    пользователь #294652

    Профиль
    Написать сообщение

    2471
    # 17 июля 2015 12:00

    выдатна!

    time is money.
  • shinosan Senior Member
    офлайн
    shinosan Senior Member

    1300

    12 лет на сайте
    пользователь #442749

    Профиль
    Написать сообщение

    1300
    # 19 июля 2015 17:19

    тоже так хочу :weep:

    Как много исчезает людей при переходе от слов к делу
  • alex1bel Member
    офлайн
    alex1bel Member

    451

    12 лет на сайте
    пользователь #418036

    Профиль
    Написать сообщение

    451
    # 19 июля 2015 19:17

    С друзьями ездили в июне 14 года вокруг(вдоль границы с заездом в областные центры и в Минск ) РБ,старались ехать местными дорогами не выезжая на магистрали,.Жаль фоток мало :( ,не фотографы мы.....

  • izerli Senior Member
    офлайн
    izerli Senior Member

    7936

    13 лет на сайте
    пользователь #315974

    Профиль
    Написать сообщение

    7936
    # 23 июля 2015 23:01

    таксама вандруюць.

    у мяне ёсць кавасакі, мне ўсё да сракі!
  • Yalokin Senior MemberАвтор темы
    офлайн
    Yalokin Senior Member Автор темы

    662

    12 лет на сайте
    пользователь #439370

    Профиль
    Написать сообщение

    662
    # 29 июля 2015 23:28

    Выбачайце, што пакуль больш нічога тут не пісаў, але ўсё гэта ад недахопу часу і ў сувязі з падрыхтоўкай да паездкі ў Глушкавічы.
    На наступным тыдні будзе працяг.

  • lunar11 Junior Member
    офлайн
    lunar11 Junior Member

    30

    10 лет на сайте
    пользователь #939627

    Профиль
    Написать сообщение

    30
    # 30 июля 2015 10:41

    Читал на байкпосте, в этом сезоне планирую нечто подобное, нужно ведь с чего-то начинать :) :super:

  • OOPS1980 Member
    офлайн
    OOPS1980 Member

    385

    13 лет на сайте
    пользователь #369846

    Профиль
    Написать сообщение

    385
    # 14 сентября 2015 08:15

    А чаму цiшыня? Дзе заканчэнне эпапеi?

    Мир по дороге!
  • Yalokin Senior MemberАвтор темы
    офлайн
    Yalokin Senior Member Автор темы

    662

    12 лет на сайте
    пользователь #439370

    Профиль
    Написать сообщение

    662
    # 12 февраля 2017 11:42 Редактировалось Yalokin, 3 раз(а).

    А вось і працяг! :)

    Добавлено спустя 10 минут 20 секунд

    Дзень 6 (пройдзена 310 км).
    Прыгоды ў манастыры, нечаканыя прыродныя з'явы, паломка ў трыццаці кіламетрах ад Чарнобыля, пажар, пераправа праз Днепр і доўгая дарога на Гомель - і ўсё гэта за адзін дзень. Цікава? Ну, тады, паехалі.

    Я прачнуўся ў прыпаднятым настроі. У пакоі было ціха, але часу адлежвацца не было. Сёння быў незвычайны і святочны дзень. Вакол манастыра павінен быў адбыцца хросны ход з цудатворным абразам Маці Божай Юравіцкай. Спехам апрануўшыся, я збег уніз і ўбачыў, што ў двары манастыра ўжо пачаў збірацца народ. Людзі паступова ўсё прыбывалі і прыбывалі.

    Напэўна, варта сказаць некалькі слоў пра само месца, якое стала для мяне прытулкам на ноч, а менавіта пра Свята-Раства-Багародзічны Юравіцкі мужчынскі манастыр, які быў заснаваны ў канцы XVII стагоддзя як езуіцкі манастыр (хоць асноўны комплекс работ быў выкананы крыху пазней).

    На працягу ўсёй сваёй гісторыі што толькі з ім не адбывалася. Ён належаў і манахам-бернардынцам, і быў скасаваны, і зноў вернуты каталікам, затым перададзены праваслаўным, быў жаночым манастыром, ізноў касаваўся і перадаваўся праваслаўным, ізноў станавіўся жаночым, пакуль, нарэшце, у 2005 году не атрымаў свой бягучы статус.

    Усё гэта нагадвае гісторыю Беларусі, на тэрыторыі якой на працягу стагоддзяў перапляталіся і па большай частцы мірна ўжываліся паміж сабой розныя рэлігіі і народнасці.
    Дарэчы, добра відаць, што сітуацыя з зацягваннем тэрмінаў таксама дакранаецца духоўнай сферы, як і ўсяго астатняга. Завяршэнне ўсіх работ было запланавана на снежань 2012 года, а фактычна, напэўна, не выканана і палова рэстаўрацыйных работ. Так, на ўсім фасадзе абноўлены і завершаны толькі цэнтральны малюнак.

    З іншага боку, такі стан спраў лішні раз падкрэслівае старажытнасць гэтага збудавання.

    Цэнтральная арка і сцены, на першы погляд, захаваліся лепш саміх будынкаў.

    Мне аднаму здаецца, што хтосьці здабыў сабе гняздзечка не па рангу? )))

    Пакуль я займаўся аглядам асаблівасцяў архітэктуры, пачалася служба. Улічваючы важнасць і каштоўнасць Юравіцкага абраза, на службу прыбыло высокапастаўленае духавенства.

    Але мне асабліва хочацца адзначыць царкоўны хор (не ведаю, як яны афіцыйна завуцца), які суправаджаў гэта служэнне. Яны настолькі чыста і выдатнаа спявалі а капэла, што там каштавала пабываць хоць бы дзеля гэтага.

    Пакуль я атрымліваў асалоду ад спеваў, да мяне падышоў Аляксандр, які працаваў у манастыры і начаваў з намі, і паведаміў, што хутка адбудзецца хросны ход і ўсіх нас траіх матацыклістаў жадалі б папытаць несці сцягі падчас шэсця. Я зноў быў агаломшаны, яшчэ ўчора я пра гэты манастыр і ведаць не ведаў, а сёння я не толькі прачнуўся пад яго зборамі, але мне яшчэ і жадаюць даручыць такую важную і ганаровую місію. Напэўна, на маім твары добра чыталася некаторая разгубленасць, але я здолеў выдушыць з сябе слова згоды.
    А вось як усё гэта выглядала.

    Абыйдучы вакол манастыра, мы сталі перад абразам.

    Вырашыўшы зрабіць пару сваіх фатаграфій, я аддаў свой сцяг Аляксандру (таму, што з Бабруйска), а затым злавіў яго ж разам са сваім таварышам у аб'ектыў.

    Упс, здаецца, мяне заўважылі ))
    Ну а вось і ўся карціна ў цэлым.

    Пасля завяршэння афіцыйнай часткі кожны атрымаў магчымасць дакрануцца да абраза (бо ён лічыцца цудатворным) і даручыць яму свае самыя важныя і патаемныя просьбы.

    Ну а яшчэ праз некаторы час я, нарэшце, у спакойным і ціхім становішчы змог засняць і сам абраз.

    Тут нельга не адзначыць яго цікавую гісторыю. Мяркуецца, што абраз быў напісаны ў XVI стагоддзі, і вялікі сабор юравіцкага манастырскага комплексу быў пабудаваны ў XVIII стагоддзі менавіта для захоўвання гэтага абраза. У другой палове XIX стагоддзя з-за апасенняў за захаванасць абраза быў зроблены яго спіс (ці, іншымі словамі, копія). Неўзабаве арыгінал сапраўды знік (па іншай версіі быў перададзены ў езуіцкі калегіум у Кракаве), а за ім знік і спіс. І толькі ў 2006 годзе бацька Марк выпадковым чынам знайшоў гэты абраз (хутчэй за ўсё спіс) у ніжнім храме ў саміх Юравічах.
    А вось і сам бацька Марк на калектыўнай фатаграфіі (той, што справа). Ён жа і даў нам прытулак у манастыры.

    Пасля хроснага ходу ўсе былі запрошаны на трапезу ў будынку манастыра, але паколькі там было занадта шмат народа, мы з Аляксандрам (які з Мазыра) вырашылі ўладкавацца на свежым паветры.

    Наталіўшыся, мы ўжо было вырашылі, што трэба развітвацца, аднак нас папрасілі дапамагчы з пераноскай сталоў і іншай атрыбутыкі. Ну як жа тут адмовіш? Пакуль сутнасць ды справа, апынулася, што Аляксандру (які з Бабруйска) ужо пара з'яжджаць. Мы так толкам і не развіталіся, але ў далейшым ён перадаў мне зробленую перад ад'ездам фатаграфію.

    Так што ў манастыры разам начавалі не толькі мы, але і нашы верныя жалезныя коні.
    Зрабіўшы ўсю працу, мы зноў вырашылі, што пара з'яжджаць, але да нас паступіла новая прапанова, ад якой я таксама ніяк не мог адмовіцца. Аляксандр (які з манастыра), прапанаваў нам лепей агледзець яго знутры і пабываць пад яго зборамі. Сапраўды, гэты дзень не пераставаў падносіць мне неспадзеўкі, прычым скрозь прыемныя.
    Прычым, калі ён казаў "пад зборамі", то ніякім чынам не жартаваў. Глядзіце самі.

    Вось шмат хто з вас быў у такім месцы? Вось, і мне дагэтуль самому не верыцца.
    Я не здымаў тое, як мы туды прабіраліся, але паверце на слова, пад намі яшчэ энная колькасць такіх вось драўляных прамежкавых паверхаў, пераходаў і лесвіц. Накшталт вось гэтай.

    Гэта ўсё часовыя канструкцыі для рэстаўрацыі, якія пасля будуць дэмантаваны. Выгляд, вядома, не зусім прывабны, але і тут можна знайсці цікавы ракурс для здымка на памяць.

    Пад зборамі - гэта, вядома, высока, але можна і яшчэ вышэй.

    Прабіраемся па ўсходах і вылазім на самы верх.

    Высока сяджу, далёка гляджу… Пастойце, што гэта там? Відаць, што хтосьці любіць папаліць гуму на матацыкле перад манастыром. Ай-яй, нядобра… Закроем гэтае бязладдзе і зробім яшчэ адно фота на памяць.

    А зараз паглядзім у іншы бок.

    Мабыць, Мікалай ужо быў тут раней і жадае нам штосьці паказаць.

    Што-ж, гэта вежка выглядае відавочна лепей змешчанага пад ёй будынка.

    Як жа выдатна падарожнічаць, яшчэ тыдзень назад ты ў Мінску, праз пару дзён і лясных масіваў ужо ў Брэсце, затым мокнеш пад дажджом і купаешся ў Прыпяці, а потым гоп - і ты ўжо пазіраеш на беларускія абшары з самай верхняй кропкі старажытнага манастыра ў Юравічах.
    Вельмі не хацелася адтуль з'яжджаць, але настаў час адпраўляцца ў гэтыя самыя абшары, бо заставалася зрабіць яшчэ вельмі шмат спраў і паспець дабрацца да Гомеля.
    Цяпло развітаўшыся з усімі нашымі новымі знаёмымі, мы з Аляксандрам (з Мазыра) яшчэ некалькі затрымаліся ў Юравічах для таго, каб наведаць такі найстаражытнейшую на тэрыторыі Беларусі стаянку першабытных людзей - краманьонцаў.

    Дзесьці тут у свой час былі выяўлены косці больш за 30 мамантаў, а археолагі ўсталявалі, што людзі жылі тут яшчэ за 26 тысяч гадоў да нашай эры.
    Нашы далёкія продкі абралі для стаянкі вельмі высокае месца.

    Аляксандр аглядае там недабудаваную частку будучага музея.

    А адтуль яшчэ спускацца і спускацца…
    Нават калі б у Юравічах было яшчэ што-небудзь цікавае, то паглядзець гэта ў мяне б ужо рашуча не хапіла часу, бо наперадзе мяне чакала самая паўднёвая кропка майго маршруту, а таксама і маёй краіны. Развітаўшыся з Аляксандрам і падзякаваўшы яго за кампанію, я накіраваўся да яе.
    "Людзі на балоце", "Подых навальніцы", "Завеі, снежань". Пра што гэта я? Ды вядома ж пра трылогію "Палеская хроніка" Івана Мележа, вядомага беларускага празаіка і драматурга, выхадца вёскі Глінішча Хойніцкага раёна. Я быў побач і не мог дазволіць сабе не заехаць у музей гэтага выдатнага чалавека.

    Да вялікага свайго шкадавання я спазніўся на нейкіх паўгадзіны, і музей быў ужо зачынены. Засталося толькі агледзецца вакол і рушыць далей.
    А далей мне пашчасціла зрабіць, як мне здаецца, досыць унікальныя здымкі адной нетыповай для Беларусі прыроднай з'явы. Тут варта нагадаць, што я здзяйсняў сваё вандраванне ў верасні, і на маім шляху досыць часта траплялася на палях тэхніка. Вось і ў гэты раз я спачатку падумаў, што ўдалечыні пераворваюць поле трактары, і ад іх паднімаюцца ўгару слупы пылу. Аднак я ехаў, пыл быў бачны, а вось трактары не. Тады я спыніўся і вырашыў зірнуць на гэту справу праз фотаапарат, скарыстаўшыся ім у якасці бінокля (ну а чым 35-кратны зум не бінокль?).

    Я прытуліўся да відашукальніка і ўбачыў там самы натуральны віхраслуп. Прычым на наступнай фатаграфіі вельмі добра бачны яго слуп і віхар, які раздзімаецца вакол яго

    А калі дадаць да гэтага трэцяе фота, то добра відаць, як віхраслуп перасоўваецца адносна змешчаных на поле слупоў лініі электраперадач і чалавека з чырвоным вядром ці пакетам.

    Вось дык да, а вы кажаце Беларусь маленькая краіна. Ды ў нас тут што хочаш можна сустрэць. Шкада толькі, што не пачаў здымаць гэту з'яву раней. З такімі думкамі я пад'ехаў да невялікага пяшчанага кар'ера.

    Быццам бы нічога незвычайнага з першага позірку. Аднак, калі прыгледзецца, то можна заўважыць адну вельмі сумную рэч. Я вам дапамагу, вось фатаграфія бліжэй.

    Гэта гнёзды ці, дакладней, норы беражанак. Але сумна не гэта. Падобную карціну я назіраў у сябе пад Мінскам, калі хадзіў фатаграфаваць гэтых самых беражанак, якія рабілі сабе нары ў абрыву аднаго вельмі вялікага кургана, які пачалі раскопваць на пясок. І кожны раз, калі я прыходзіў туды, я бачыў, што курган яшчэ больш раскапалі, што старыя норы абрынуты, і што нястомныя беражанкі зрабілі сабе новыя норы, якія неўзабаве чакае такая ж самая доля.
    Каб не згушчаць фарбы скажу, што да моманту маёй вандроўкі ўсе беражанкі ўжо павінны былі паляцець на зімоўку, так што ніякіх больш ахвяр не прадбачылася. Таму, пакінуўшы бережанкавую гаспадарку за спіной, я зноў захапляўся беларускімі абшарамі.
    І наперадзе прыгажосць.

    І ззаду таксама не горш.

    Даехаў я такім чынам да запраўкі ў Брагіне. Заплаціў грошыкі за бензін, марозіва сабе купіў, выходжу з будынка, а тут да запраўкі чоппер пад'язджае. Перакінуліся парай слоў - апынулася, што мы едзем у адным напрамку. Надвор'е стаяла добрае, і Андрэй (мой новы знаёмы) вырашыў выехаць праветрыцца перад будучым зачыненнем мотасезона. А раз так, то чаму б нам і не пракаціцца разам?

    Дарога там добрая (ад Брагіна да Камарына), рух невялікі, палі ды лясы, ды Палескі радыяцыйна-экалагічны запаведнік па правую руку. Такой цікавай кампаніяй (эндурык і чоппер) і даехалі мы да гэтага самага Камарына. А там Андрэю назад дахаты па справах, ну а мне да маёй паўднёвай кропкі шлях ляжаў. Памежнікі яшчэ як раз пад'ехалі (мяжа то з Украінай побач), акінулі нас сваім поглядам, але з лішнімі пытаннямі лезці не сталі.
    Тут варта сказаць, што ў мяне ўжо пачынаў адчувацца дэфіцыт часу, паколькі заначаваць я ў гэты дзень планаваў у Гомелі ў свайго сябра Юрыя (так-так, не ў намёце, уявіце сабе), які выехаў мне насустрач, і з якім я павінен быў паспець сустрэцца на пераправе.
    А зараз прадстаўце сітуацыю, недахоп часу, я лячу на поўдзень і дзесьці на паўдарогі паміж Камарыным і вёскай Ніжнія Жары пачынаю чуць нейкія нядобрыя металічныя пастукванні пры наездзе матацыкла на няроўнасці. Спачатку падумаў, што здалося, але затым гэты гук раздаўся яшчэ выразней. Прычым гэта не такое дробнае металічнае бразджанне было, а як быццам нейкія даволі цяжкія металічныя часткі сутыкаліся. Я злез з матацыкла, давай аглядаць усе мацаванні, тармазы, падвеску - нічога.
    Паехаў далей - ізноў тыя ж самыя ужо выразныя грукі на няроўнасцях. Так яго за нагу, ды што ж такое. Яшчэ раз спыніўся, ізноў агледзеў усё што мог - і зноў нічога. Плюнуў на ўсё, думаю, будзь што будзе, дабяруся хоць бы да гэтай сваёй паўднёвай кропкі, а там паглядзім.
    Дабраўся прыкладна туды, куды жадаў, а там пяскі дзікія, сяк-так праехаў. Выехаў да берага, знайшоў палянку, спыніўся. Мне горача ад такой язды, я ўвесь на нервах, гукі парой такія, быццам кола цяпер адваліцца, часу ў абрэз, і толькі тут да мяне дайшло яшчэ і тое, што я практычна ў 30-кіламятровай зоне ад Чарнобыльскай АЭС знаходжуся.

    Паскідаў хутчэй усю сваю паклажу з матацыкла, расклаў ключы, ну, думаю, павінен жа я прычыну гэтых гукаў, нарэшце, знайсці. Агледзеў матацыкл з аднаго боку - усё на месцы, усё зацягнута, бачных няспраўнасцяў няма. Перайшоў да агляду іншага боку, пачаў рэчы прыбіраць, каб зручней было, заплечнік свой пераставіў - бздынь, нейкі знаёмы гук (я ж без шлема ўжо). Патрос заплечнік яшчэ раз, ён мне зноў - бздынь. Гэта што за справы такія, палез глядзець у яго - апыняецца, што мая кружка металічная паходная перасунулася і стала аб кацялок стукаць пры штуршках. Вось вам і паломка.
    Карацей, адлягло, можна і самому зараз фота на памяць зрабіць.

    Часу выбіраць найбольш прыгожыя месцы ўжо зусім няма. Пайшоў да берага здымаць раку. А там жа прыгажосць. Днепр.

    Лодкі перыядычна маторныя нейкія сюды-туды шнараць. Можа рыбакі, а можа і памежнікі. Мне жадання ім тлумачыць, што я тут з клункамі сваімі на матацыкле раблю, зусім няма, таму я ім на вочы не трапляўся. Яны мяне не бачылі, і я іх таксама )))
    Затое рыбакоў засняў. Ці то яны там з кручкамі ды нажыўкай усё важдаюцца, ці то газеты ўсё чытаюць, рашуча незразумела )))

    Ну і яшчэ пара кадраў на памяць. Я б там таксама рыбу лавіў, напэўна, хоць і не рыбак.

    А можа і не лавіў бы, Чарнобыль усё ж надта блізка. Трэба б далей ад яго. І вось я ўжо імчуся назад. Напярэймы мне поруч вёскі выскоквае і праносіцца хтосьці на такім жа матацыкле, што і ў мяне, толькі памяранцавым. Нечакана. Спрабую павітаць яго, але куды там, у сельскай мясцовасці гэта не прынята.
    Еду далей. Вакол усё пераважна яшчэ зялёнае, часам пераходзячае ў жоўта-памяранцавае. І тут, бах. Я, жартуючы, назваў гэту фатаграфію "Мутацыя на дарозе". Ну а што, Чарнобыль жа побач.

    Калі часу бракуе, пачынаеш лепш адчуваць яго, пачуцці неяк абвастраюцца, тым больш з усімі гэтымі "паломкамі". Здавалася б вось усё, вырваўся, нясешся па добрай дарозе зваротна да Камарына, а далей на Лоеў і пераправа. Але падзеі развіваюцца імкліва. Раптам дзесьці за лесам пачынаюць віднецца клубы дыму, інтэнсіўнасць якога ўсё нарастае і нарастае.

    Хто яго ведае, што там гарыць, ды і неяк няма жадання даведвацца. Ззаду Чарнобыль, злева радыяцыйны запаведнік. Наперад, толькі наперад. А колькі там гадзін, ці паспяваю да вызначанага часу сустрэчы з сябрам на пераправе? А тут як раз званок сябра, апыняецца, што графік працы пераправы трохі іншы і можна не спяшацца.
    Выдатна, можна паслабіцца. Погляд ізноў пачынае чапляцца за прыгажосці якія праплываюць міма пейзажаў.

    Сонца пачынае схіляцца да лініі гарызонту і залівае ўсё вакол сваім мяккім ахутвачюым святлом, патанаючы ў мудрагелістых пёрыстых аблоках.

    Усю ідылію парушае чарговы званок Юрыя, які паведамляе мне, што ўсе папраўкі па графіку працы пераправы адмяняюцца, а гэта значыць, што мне зноў трэба спяшацца. Прычым не проста спяшацца, а вельмі спяшацца. Вось дык на, а трэба ж яшчэ паспець заправіцца, ды і саму паромную пераправу адшукаць.
    Лячу на запраўку, глушу матацыкл і хуткім крокам накіроўваюся да акенца касы. Вау, якія прыгожыя дзяўчыны працуюць на запраўнай станцыі ў Лоеве. Безумоўны нумар адзін за ўсю паездку. Спрабую высвятліць у яе, як дабрацца да пераправы, чую пытанне: "а ты ўсё па запраўках ездзіш?", паварочваю галаву і бачу таго самага Андрэя, з якім некалькі гадзін назад мы расталіся ў Камарына…
    Ну хто б мог падумаць. А ён яшчэ і з дзяўчынай на запраўцы знаёмы. Андрэй, у цябе вельмі добрыя знаёмствы. Але часу на нюансы няма, Андрэй ужо паспеў змяніць свой чоппер на машыну. Я заскакваю на матацыкл і еду за ім (ён ласкава выклікаўся паказаць мне дарогу да пераправы, і вялікае дзякуй яму за гэта).
    А вось і сама паромная пераправа.

    Калі я пад'ехаў туды, то ніякага парома на маім беразе відаць не было. Але затое стаяла некалькі машын, поруч якіх былі людзі. Я падышоў да адной з машын і спытаў, як працуе гэта пераправа. Мужчына паглядзеў на мяне, сказаў, што не ў курсе, сеў разам са сваёй сям'ёй у машыну і з'ехаў. Там акрамя гэтай будкі і таблічак больш наогул нічога на беразе няма. Там і рабіць наогул больш няма чаго, акрамя як перапраўляцца. Але гэты таварыш не ведае. Я вядома разумею, што ў мяне іракез на шлеме і матацыкл чорны, але… але гэта нейкі поўны сюррэалізм )))
    Але добра, тэлефаную сябру, як і што, на што ён мне адказвае, маўляў, пачакай, я зараз прыеду. Добра, не пытанне, чакаю. Не праходзіць і хвіліны, як я бачу наступную карціну.

    Вось ён, як сапраўдны пірат на носе карабля. Пераправа ўжо вядома не працавала, але калі ёсць добрыя сябры і вельмі хочацца, то ўсё можна.
    Калі мы апынуліся на процілеглым беразе, то ўжо пачало добра шарэць. Юра сказаў сваю каронную фразу "ну што, пагналі?", і мы паехалі ў накірунку да Гомеля з хуткасцю… 40-45 км/г. Падчас шляху мы рабілі яшчэ некалькі прыпынкаў, і кожны раз, перад тым як крануцца, Юра паўтараў гэту фразу. Пад канец я думаў, што калі ён скажа яе яшчэ раз, я яго заб'ю.
    Здавалася б, чаму б нам не ехаць некалькі хутчэй за 40 км/г? Я можа быць і ехаў бы, але толькі не мой сябар. Наогул, каму цікава, проста набярыце ў гугле "Юрий Колесный".
    Пры гэтым склалася вельмі цікавая сітуацыя. Паколькі мы ехалі з вышэйпаказанай хуткасцю 40 км/г, то наша паездка, скажам так, зацягнулася. Адпаведна, сутонне паспела перайсці ў паўнавартасную цемру. Наступіла зусім не такая ўжо і цёплая вераснёвая ноч. Язда з невялікай хуткасцю падштурхоўвала мяне да большага адкручвання ручкі газу, каб ужо, нарэшце, хутчэй прыехаць. Але павелічэнне хуткасці, у сваю чаргу, выдзімала з мяне апошнія рэшткі цяпла і прымушала гэту самую хуткасць зменшыць. Карацей, гэта ўсё можна апісаць фразай "ехаць хутчэй нельга павольней". Коску пастаўце самі.
    Ды і да таго ж Юрась усё адно трымаў сваю нязменную хуткасць, так што вырваўшыся наперад, мне ўсё адно даводзілася потым яго чакаць. Праўда дадатны момант у гэтым усё ж быў. Я адчуваў сябе ў гэтай сітуацыі на іксёныші як на нейкім хуткім шашэйным спортбайке аб'ёмам у літр, ну ніяк не менш )))
    Я думаў, што гэта начная дарога ніколі не скончыцца, але мы ў выніку вядома ж даехалі да Гомеля і бухнуліся спаць, а гэты дзень стаў дня мяне поўным самых нечаканых і прыемных неспадзевак. І няма такіх праблем, якія нельга было б пераадолець, калі побач з табой ёсць добры сябар, а лепш два такіх, прама як на наступнай фатаграфіі.

  • Yalokin Senior MemberАвтор темы
    офлайн
    Yalokin Senior Member Автор темы

    662

    12 лет на сайте
    пользователь #439370

    Профиль
    Написать сообщение

    662
    # 24 февраля 2017 15:14

    Дзень 7 (пройдзена 0 км).
    Наступіла раніца сёмага дня маёй вандроўкі. Нада мной не было намёта, а пад мной спальніка. Птушак таксама не было чуваць. Я прачнуўся ў кватэры і ўжо паспеў адвыкнуць ад гэтага. Але часу разлежвацца ўсё адно не было - наперадзе мяне чакала тэхнічнае абслугоўванне і ўдасканаленне майго іксёныша.

    Адразу скажу, што першую палову вандроўкі мой іксёныш перанёс добра і нават выдатна. Таму з тэхнічнага абслугоўвання я жадаў толькі правесці планавую замену масла і падрэгуляваць клапана, бо мне стала здавацца, што яны злёгку пастукваюць. Але ўсё гэта было вырашана пакінуць на потым, а спачатку заняцца збудаваннем багажнай сістэмы, бо для прыярытэтнага рашэння гэтага пытання меліся ўсе падставы.
    Як я ўжо пісаў раней, падчас другога дня вандравання мае торбы пачалі рвацца (па маёй віне, вядома). І хоць я гэта досыць своечасова заўважыў, і ўсе наступныя дні сітуацыя больш не пагаршалася, яна патрабавала свайго рашэння. Мабыць, на гэтым варта спыніцца падрабязней і вярнуцца для гэтага ў другі дзень…
    Такім чынам, мае новыя бакавыя торбы, якія я павесіў на матацыкл без якой-небудзь дадатковай багажнай сістэмы і якія былі абгорнутыя ў спецыяльныя водаахоўныя чахлы (якія абараняюць іх таксама ад бруду і пылі), атрымалі пашкоджанні наступнага характару:
    1) чахол левай торбы (якая не абапіралася на глушыцель) быў падраны, што было выклікана яго судотыкам з колам пры асоба стромкіх паваротах (а таксама была працёртая сама торба);
    2) у чахле правай торбы (якая абапіралася на глушыцель), утварыліся невялікія адтуліны ў выніку выгару, але не з-за таго, што торба абапіралася на глушыцель, а дакладней на яго ахоўны кажух, а з-за таго, што торба трохі з'ехала падчас язды, і чахол пачаў дакранацца да не абароненай кажухом канцавой часткі глушыцеля;
    3) правая торба была злёгку прадзёртая няўдала пакладзенай туды мантыроўкай, якая ўперлася ў тканіну торбы і паволі раздзірала яе;
    4) злучальныя швы ў месцах мацавання рамянёў торбы, на якія даводзілася асноўная нагрузка, пачалі не тое каб ірвацца ці разыходзіцца, але, як бы гэта сказаць, некалькі нацягнуліся.
    Усё вышэйпералічанае ніяк не магло мяне цешыць, асабліва ўлічваючы тое, што пасля першага дня вандравання торбы былі ў ідэальным стане, і што я яшчэ збіраўуся праехаць з імі большую частку шляху. У той жа час я разумеў, што ўсё гэта выклікана не дэфектамі ці ненадзейнасцю саміх торбаў, а тым фактам, што ўзрадаваўшыся таму, як добра торбы перажылі першы дзень, сёння я вёў свой матацыкл у больш звыклым мне стылі (гэта значыць больш жвава праходзіў разнастайныя цяжкія ўчасткі, як быццам бы я выехаў на свой звычайны аднадзённы прахват без усякага грузу).
    У гэтай сітуацыі для ліквідацыі пералічаных праблем мною былі прыняты наступныя рашэнні:
    1) рваная адтуліна, якая ўтварылся ў левым чахле, была заклеена скочтам (каб выратаваць торбу ад бруду, які трапляў праз гэтую адтуліну);
    2) для прадухілення далейшага прагарання правага чахла быў прынесены ў ахвяру мой рушнік, які быў змесцаваны паміж глушыцелем і торбай і весяла боўтаўся там усю першую палову шляху;
    3) мантыроўка была вынята з правай торбы і ўвесь астатні шлях правяла замацаванай зверху на армейскай плашч-палатцы;
    4) некаторая частка грузу ў мэтах палягчэння торбаў была вынята адтуль і перамешчана ў заплечнік, які асоба не ціснуў мне на плечы, бо абапіраўся на тое, што знаходзілася ў плашч-палатцы;
    5) у пазбяганне якіх-небудзь кантактаў з колам левая торба была паменшана ў аб'ёме (там ёсць пашыральная маланка), у выніку чаго яна стала менш правісаць уніз і, адпаведна, адхіляцца ў бакі.

    Вось для таго, каб не ісці больш на падобныя хітрыкі, і было вырашана зрабіць багажную сістэму. А раз так - то за працу.

    Мы замяралі, свідравалі, рэзалі, гнулі і варылі, а затым ізноў замяралі, свідравалі, рэзалі і г.д. Увесь гэты час мой іксёныш сіратліва стаяў у полуразобранном стане і скоса паглядаў з-за брамкі, спрабуючы выглядзець, што гэта мы там такое ўздумалі.

    Праца рухалася спора, але, тым не менш, час няўмольна раставаў.
    Вось гатовая першая бакавая рамка.

    Вось ужо практычна палова працы завершана і можна ажыццявіць першую прымерку.

    Канструкцыя выглядае досыць непрывабна, затое надзейна.

    Але па іншым і быць не можа, Юры ведае толк у матацыклах і тым, што для іх трэба.

    Яшчэ трохі, яшчэ ледзь-ледзь… і вось, нарэшце, уся сістэма гатовая.

    Звярніце ўвагу на тое, наколькі стала цямней. Правозіліся мы з гэтым багажнікам аж да самага вечара, але затое былі шчаслівыя і задаволеныя, што змаглі давесці працу да канца.

    Асабліва задаволеным, вядома ж, быў я, а ўсталяваную багажную сістэму чакала праверка на трываласць у палявых умовах на працягу наступных 7 дзён.
    Заставалася толькі замяніць масла і падрэгуляваць клапана. І калі масла я мог замяніць у шляху і сам, то клапана трэба было рэгуляваць тут, бо шчупу з сабой у мяне не было. Аднак зрабіць гэтага так і не атрымалася, паколькі шчуп Юры кудысьці згубіўся і ўпарта не жадаў знаходзіцца. Ну, раз так, то значыць так.
    А пакуль я пакажу вам, як выглядае мая багажная сістэма зараз, пасля вызначаных дапрацовак.

    Думаю, што зараз, як я і абяцаў, самы час распавесці свае ўражанні ад эксплуатацыі свайго іксёныша.
    З чаго б гэта пачаць? Так, мабыць, пачну са зручнасці пасадкі. Не гледзячы на тое, што сядушку іксёныша нельга назваць канапай, асабіста для мяне яна падыходзіць практычна ідэальна. За ўсю вандроўку я правёў на ёй шмат часу і не іспытвауў ніякага дыскамфорту. Мне аднолькава зручна было ехаць па роўнай трасе і скакаць на ёй па купінах і выбоінам якой-небудзь лясной сцяжынкі.
    Апошні аспект, дарэчы, немалаважны. Гэта я пра тое, што мой эндурык дазваляў мне ехаць практычна ўсюды, дзе я жадаў. У прынцыпе, я б праехаў па такім жа маршруту і на больш цяжэйшым і магутным тур-эндура, але хуткасць майго перасоўвання была б вышэй толькі за кошт асфальтавых участкаў, працягласць якіх я ацэньваю прыкладна ў 50% ад усяго шляху. У гэтым, дарэчы, і заключаецца ўся сутнасць маёй вандроўкі. Прастрэліць па магістралях па розных "папсовых" і залізаных поглядамі турыстаў аб'ектах Беларусі мне было зусім нецікава.
    Крэйсерская хуткасць па асфальце ў мяне складала 90 км/г, па грунтоўках дзесьці 70-80 км/г, ну а ўжо па ўсякіх сцяжынках ехаў так, як атрымлівалася. У рамках майго маршруту гэта было больш чым дастаткова, тым больш што большай часткай хуткасць свядома скідалася для таго, каб палюбавацца мясцовымі краявідамі.
    Што датычыцца паліва, тое яго сярэдні расход склаў каля 3,5 літраў на сотню. Ёмістасць бака ў іксёныша прыкладна 11 літраў, што давала мне запас ходу каля 300 км. Гэта можна назваць некаторай неразважлівасцю, але дадаткова ніякіх запасаў бензіну я з сабой не вазіў, дальнасці ходу і заправак па шляху хапала. Толькі 2 разы мне прыйшлося пераключыцца на рэзерв.
    Перавагай была і адносна невялікая вага іксёныша (разам з грузам каля 150 кг), з якой я досыць лёгка спраўляўся і ў пясках, і ў гразюках, і ў лесе. Дарэчы, вось хто з вас катаўся на матацыкле па Белавежскай пушчы? Не, не так, каб па асфальце пад'ехаць да адпаведнай шыльды поруч нацыянальнага парку, і нават не так, каб пракаціцца там па раз'езджаных дарожках, а каб непасрэдна па самай пушчы, па лесе, без усякіх дарог. Вось, а я катаўся (праўда з-за таго, што збіўся са шляху).
    Нягледзячы на ўсе няроўнасці дарог і парой досыць агрэсіўную манеру язды (асабліва калі вакол лес, а рэльеф дарогі правакуе), за ўвесь час у мяне нічога не адкруцілася, не пракалолася, не паламалася і не адвалілася. Іксёныш доблесна перанёс першую палову шляху, па выніках чаго я падрыхтаваў невялікі відэаролік з прыгажосцямі сваёй роднай краіны.

    Ах да, ледзь не забыўся, прывітанне вам усім ад Жопашніка! Ён таксама дапамагаў нам багажнік іксёнышу рабіць )))

    Добавлено спустя 1 минута 58 секунд

  • 1485479 Member
    офлайн
    1485479 Member

    102

    9 лет на сайте
    пользователь #1485479

    Профиль
    Написать сообщение

    102
    # 24 февраля 2017 16:49

    а писать на Русском языке никак? Или это приступ национализма?

  • deyigeyi Member
    офлайн
    deyigeyi Member

    253

    11 лет на сайте
    пользователь #741738

    Профиль
    Написать сообщение

    253
    # 24 февраля 2017 17:41

    Ня ведаць мовы краіны пражывання можа госць, ідыёт, альбо акупант, які насаждае , сваю мову.

    Не быць скотам !
  • klin_fc Member
    офлайн
    klin_fc Member

    467

    17 лет на сайте
    пользователь #71229

    Профиль
    Написать сообщение

    467
    # 24 февраля 2017 20:06
    1485479:

    а писать на Русском языке никак? Или это приступ национализма?

    На белорусском форуме, в теме о путешествии по Беларуси, беларус пишет на беларускай мове. Вы бы подучили язык, если проблемы с пониманием - пригодится :)

    ===FightClub===
  • NightMare Тень отца Гамлета
    офлайн
    NightMare Тень отца Гамлета

    23043

    22 года на сайте
    пользователь #324

    Профиль
    Написать сообщение

    23043
    # 24 февраля 2017 20:35
    1485479:

    а писать на Русском языке никак? Или это приступ национализма?

    ? Белорус пишет на своем родном языке. Респект ему и уважуха.

    There are many ways to say I love you. But fu@king is the fastest
  • Engineerno1 Senior Member
    офлайн
    Engineerno1 Senior Member

    15618

    15 лет на сайте
    пользователь #152902

    Профиль
    Написать сообщение

    15618
    # 25 февраля 2017 10:13
    1485479:

    а писать на Русском языке никак? Или это приступ национализма?

    Здоровый национализм - это здорово! И красивое изложение "на роднай мове"- здорово вдвойне!

    Просто любитель мототехники.
  • жыстянщик Senior Member
    офлайн
    жыстянщик Senior Member

    3101

    8 лет на сайте
    пользователь #1674526

    Профиль
    Написать сообщение

    3101
    # 25 февраля 2017 12:08

    Я перевел для незнающего. Сразу на португальский (на всякий случай), а потом на русский. Гугл переводчик выдал вот это:

    7-й день (завершенные 0 км).
    Утром седьмого дня моей поездки. Над мной не было палатки и спальный мешок под меня. Птицы могут быть услышаны. Я проснулся в квартире и удалось вырастить из этого. Но время razlezhvatstsa еще не было - впереди меня ждет поддержание и улучшение моего iksёnysha.

  • otlaenga Neophyte Poster
    офлайн
    otlaenga Neophyte Poster

    19

    10 лет на сайте
    пользователь #1047837

    Профиль
    Написать сообщение

    19
    # 25 февраля 2017 23:53

    Авторам пяти последних постов- большое спасибо! 1485479- не хочешь- не читай, не твое это, иди в другие темы. Автору "вандровак"огромное спасибо за краткие исторические справки про описываемые места- они выводят повествование на другой уровень.

  • klin_fc Member
    офлайн
    klin_fc Member

    467

    17 лет на сайте
    пользователь #71229

    Профиль
    Написать сообщение

    467
    # 26 февраля 2017 00:02

    Дзякуй аўтару за цікавую тэму і ня менш цікавае відэа! Сам таксама думаў пра кароткія паездкі ўлетку (1-2 дня) па Беларусі, цяпер гэтае жаданне толькi ўзмацнілася :)

    ===FightClub===