Дзень 5 (пройдзена 290 км).
На пяты дзень свайго вандравання я ачуўся зусім не пад спеў птушак (як таго чакаў) і нават не пад грук дажджу, а ад таго, што зусім недалёка пачуў нечыя галасы. Яшчэ да канца не прачнуўшыся, я ўжо здзіўляўся: як так, бо месцы тут вельмі глухія, заехаў я ў досыць вялікі лясны масіў, ды і спыніўся далей ад населенага пункта, чым калісьці за папярэднія тры начлегі. Я напружана ўслухоўваўся, а тым часам галасы спынілі набліжацца і сталі паволі падаляцца. Вызірнуўшы з намёта і пераканаўшыся, што мой матацыкл на месцы, я вырашыў яшчэ трохі паляжаць. Але куды там…
Я не мог сапраўды разабраць, пра што яны казалі, але, як і ў першых таварышаў, у іх гутарцы з'явіліся выразныя ноткі здзіўлення, калі яны заўважылі мой намёт. Але гэта і не дзіўна, калі паміж двума суседнімі населенымі пунктамі больш 20 км, а па абодва бакі дарогі суцэльныя лясы і балоты, а тут на табе, нейкі намёт. Для мяне ж больш пацешна было тое, што за той час, пакуль я прачнуўся і збіраўся ў дарогу, па адной і той жа сцяжынцы міма мяне прайшло пяць груп такіх вось грыбнікоў-ягаднікаў, і хто яго ведае колькі іх прайшло яшчэ за той час, пакуль я спаў. Выбраў сабе, называецца, месца паспакайней.
Выбраўшыся на дарогу, я вельмі хутка дабраўся да развілкі. Галоўная дарога сыходзіла на Лельчыцы, але мой шлях ляжаў у аб'езд у кірунку да Букчы. Адзін мой сябар настойліва рэкамендаваў мне праехацца па гэтых "самых глухіх у Беларусі месцах". Што ж, добрых парадаў трэба слухацца.
Уся гэта дарога заасфальтавана і плыўна віхляе ў апраўленні лясных масіваў. Рух мінімальны. Проста едзеш і атрымліваеш асалоду ад прыроды і адзіноты.
А вось і дакладная прыкмета таго, што я на дакладным шляху.
Аднак неўзабаве мая бестурботная язда была раптам перапынена наступнай таблічкай.
Лепш адзін раз убачыць, чым сто разоў пачуць - гэты выдатнае выказванне. Пражываючы ў Мінску, я вельмі нядрэнна ведаю пра тое, якім бедствам стала для маёй краіны катастрофа на Чарнобыльскай АЭС. Але адна справа ведаць, а іншая справа ўпершыню сутыкнуцца з гэтым, як бы мовіць, тварам да твару. Падобныя і яшчэ больш жахлівыя знакі яшчэ не раз трапляліся мне ў далейшым, і ўся тая інфармацыя, якую я чуў па гэтай нагодзе, набыла для мяне больш рэальнае і матэрыяльнае значэнне. Дыхаць поўнымі грудзьмі стала псіхалагічна складаней, але я працягнуў свой шлях.
Праз нейкі час я прыехаў да чарговай развілкі, у якой быў пастаўлены крыж.
Я спыніўся, каб вызначыцца, ці варта мне павярнуць у бок Лельчыц і Мазыра, у якім я павінен быў сустрэцца са сваім сябрам, ці ў мяне яшчэ хопіць часу, каб заскочыць у Глушкавічы і паспрабаваць прабрацца на яшчэ адзін кар'ер.
Ні цвіка, ні жазла. Я абярнуўся. “Ні цвіка, ні жазла” - паўтарыў мне мужычок, які ўзяўся немаведама адкуль. Ён апынуўся ўкраінцам, які ехаў у госці да свайго сябра ў Тураве. Сумленна прызнацца, менавіта тады я ўпершыню і пачуў гэты крылаты выраз, які вельмі добра падыходзіў да маёй асобнай вандроўкі.
Ехаць то ён ехаў і цыгарэты з сабой прыхапіў, ды запальніцу дома забыў і зараз таміўся без агню. Я аддаў яму запалкі, якія, натуральна, былі прызапашаны ў мяне для вандроўкі, і ў нас завязалася невялікая гутарка. Зараз я ўспамінаю гэту сустрэчу і са шкадаваннем для сябе адзначаю, наколькі ж несправядлівы і жорсткі наш свет, калі тысячы такіх жа простых людзей на ўсходзе Украіны, якім раней няма чаго было дзяліць паміж сабой, вымушаны глядзець адзін на аднаго не з лёгкім прыжмурваннем і ўсмешкай, а праз прыцэл…
Развітаўшыся са сваім нечаканым суразмоўцам, я накіраваў свайго іксёныша да Глушкавіч, разумеючы, што не змагу потым прабачыць сабе, калі не пабываю там. Аб тым, што там сапраўды знаходзіцца кар'ер, красамоўна казалі сустракаемыя мной грузавікі.
Аднак затым маю ўвагу прыцягнулі ўсталяваныя ўздоўж дарогі сінія таблічкі. Я прыгледзеўся і выявіў, што, апыняецца, я знаходжуся практычна ў некалькіх метрах ад Украіны.
Я спыніўся і задумаўся. Узнікла вялікая спакуса паставіць свой фотаапарат на штатыў і збягаць на хвілінку ў іншую краіну, як след гэта задакументаваўшы. Аднак жорсткі графік і напамінак сабе пра тое, што мая вандроўка запланавана выключна ў рамках сваёй краіны, прымусілі мяне адмовіцца ад гэтай задумы.
Як апынулася, я паступіў вельмі разумна, бо варта мне было толькі ад'ехаць, як я ўбачыў удалечыні нарад пагранічнікаў, якія патрулявалі гэты ўчастак мяжы прама па абочыне дарогі. Праводзіўшы адзін аднаго поглядамі, мы размінуліся, а я зноў стаў заўважаць усталяваныя ўздоўж мяжы знакі з папярэджаннем пра радыяцыю.
Якое ж было маё здзіўленне, калі гэты радыёактыўны лес адступіў, і я ўбачыў, як на полі, якое раскінулася прама за ім, спакойна пасвяцца каровы.
Цікава, ці праходзяць яны абавязковы радыёметрычны кантроль?
Праехаўшы праз Глушкавічы, я выбраўся, урэшце, да свайго кар'ера. І тут не абыйшлося без добрых людзей. Адзін з ахоўнікаў ласкава пагадзіўся паказаць мне яго, балазе ў той момант на прадпрыемстве ішла прыёмка нейкага важнага новага абсталявання, і ўсё начальства было занята гэтым працэсам.
Пасля Мікашэвічаў гэты кар'ер ужо не так уражвае, аднак менавіта тут здабываецца граніт, які затым ідзе на абліцоўку нашага мінскага мятро. Ізноў скажу пра тое, як жа добра ў такіх сітуацыях мець фотаапарат-ультразум. Можна дэталёва разгледзець усё, што відаць на першай фатаграфіі.
Ну і які ж кар'ер абыйдзецца без нашых Белазаў?
З кар'ера добра відаць і перапрацоўчае прадпрыемства
Я ўжо збіраўся з'яжджаць з кар'ера, як мой правадыр сказаў мне, што кар'ер - гэта глупства, а вось сапраўдная прыгажосць - гэта мясцовае возера. Я і так ужо выбіўся са свайго графіка, але прапусціць падобную прапанову проста не мог. Распытаўшы яго, як туды дабрацца, я рвануў да возера. Жадаў было па шляху загнаць свайго іксёныша на насып тэхнічнай солі для прыгожай фатаграфіі, ды пабаяўся, што на мяне пачнуць лаяцца, бо гэты насып знаходзіўся адразу поруч прахадной.
На адвалы я друзу таксама не паехаў, але ўжо з-за боязі незнарок пракалоць ці парэзаць сабе кола.
Яшчэ пара паваротаў, галоўная прахадная, праз якую мяне, зразумеўшы, куды я еду, пусцілі без лішніх пытанняў, аб'езд пары перашкод - і я на месцы.
Тут сапраўды прыгожа. Незвычайнасць гэтаму месцу надае гранітная парода, якая ўтварае сабой стромыя сцены, пакрытыя зверху зялёнай расліннасцю. Я спыніўся і пачаў здымаць, так і не вызначыўшыся для сябе, які з ракурсаў лепш.
З процілеглага боку таксама адкрываецца цікавы пейзаж, як быццам раней тут стаяў замак, а потым нейкі волат добранька страсянуў яго і выклаў з рэштак роўную сцяну.
Аднак уся гэта прыгажосць, ды і, не пабаюся такога сцвярджэння, усё ўбачанае мной у вандроўцы да гэтага пацьмянела пасля таго, як я вырашыў трошкі аб'ехаць гэта возера і паглядзець на яго з іншай кропкі.
Маё захапленне было бязмежным. Ландшафты такога роду для Беларусі ўнікальныя. Фатаграфіі толькі збольшага перадаюць усё гэта хараство і ніяк не перадаюць тыя эмоцыі, якія мяне ахоплівалі. Я ўзлез на адзін з вялікіх камянёў і вельмі доўга любаваўся відам кар'ера. Стаяла найвыдатнейшае для гэтай пары года надвор'е, я быў на самім краю абрыву і адначасова на самім краю сваёй краіны, у найпрыгожым месцы, адзін, зусім адзін. Гэта было ідэальна і чароўна! Я разумеў, што не хутка з'яўлюся тут ізноў, і імкнуўся ўвабраць у сябе як мага больш эмоцый і ўражанняў.
Ачуючыся, я прыняўся шпацыраваць па ўсіх гэтых прыгажосцях, а затым засняў тут і свайго іксёныша. Прыйшлося пабегаць сюды-туды, але гэта было варта таго.
Ну і як жа не зрабіць фатаграфію сябе любімага на фоне беларускіх гранітных скал.
Пасля гэтага нядрэнна было б і падсілкавацца, што я і зрабіў, знойдучы сабе ўтульнае мястэчка вышэй з выдатнейшым відам. Наогул, я нават некаторы час разважаў, ці варта пісаць пра гэта возера? Можа лепш было б пакінуць яго для сябе, каб не спрыяць яго ператварэнню ў недагледжанае і неахайнае месца масавага наведвання, каб гэта возера не спасціг лёс нашых крэйдавых кар'ераў пад Ваўкавыскам? Але гэта было б няправільна. Ды і шлях у Глушкавічы не такі і блізкі, таму аматары заліць за каўнер ды запаганіць навакольнае асяроддзе сюды ці наўрад дабяруцца, ну а сапраўдныя знатакі прыроднай прыгажосці ў любым выпадку будуць тут рэдкія і ніяк не сапсуюць гэты цудоўны куток маёй радзімы.
Акінуўшы развітальным поглядам гэта бязмоўнае гранітнае царства, я рушыў у зваротны шлях. Але вяртацца вырашыў не тым жа маршрутам, а пракаціцца па мясцовых сцяжынках у надзеі на тое, што яны выведуць мяне яшчэ да якіх-небудзь прыгажосцяў. Неўзабаве я выехаў яшчэ да аднаго возера.
Яно было не такім прыгожым і нават хутчэй сумным, бо зусім побач з берагам знаходзілася нечая безыменная магіла ці помнік.
Прычын затрымлівацца не было, і я накіраваўся далей. Дарога віхляла сярод дрэў, і мне перыядычна сустракаліся асобныя купкі камянёў, нібы раскіданыя гуллівай рукой нейкага дзіцяці-волата.
Паступова дарога станавілася ўсё больш і больш пяшчанай, так што ў выніку я з вялікім задавальненнем выскачыў з лесу на асфальт усяго ў нейкім паўкіламетры ад памежнага прапускнога пункта, адкруціў ручку газу і панёсся наперад да Мазыра.
Праязджаючыя міма скрыжавання з крыжом я паспеў заўважыць, што майго знаёмага ўкраінца ўжо няма. Ну, ні цвіка, ні жазла яму таксама. А мне тым часам трэба было вырашыць адну маленькую, але вельмі важную праблемку, а менавіта папоўніць запасы сваёй пітнай вады. Я вырашыў зрабіць гэта ў бліжэйшым населеным пункце, якім апынулася вялікая вёска Мілашавічы. Я праехаў ужо добрую палову гэтай вёскі, а падыходнага выпадку папытаць у каго-небудзь вады мне яшчэ не было. Тады я вырашыў, што спынюся ў першага ж двара, у якім я ўбачу чалавека. Але я праязджаў хату за хатай, а ўсё як быццам змовіліся і пахаваліся. І вось калі я ўжо думаў, што мясцовай вадзіцы мне не выпіць, я, нарэшце, заўважыў у двары пажылую жанчыну, якую клікалі Марыя. Але аб усім па парадку.
Я спыніўся і папрасіў набраць вады са студні, на што было атрымана сустрэчнае пытанне - вам для пітва ці для іншых мэт? Злёгку збянтэжыўшыся, я адказаў, што для пітва, пасля чаго бабуля пайшла да сябе ў хату і выйшла адтуль з двухлітровай бутэлькай пакупной пітнай вады. Са студні мы ваду не п'ём, растлумачыла яна, а выкарыстоўваем толькі для побытавых і гаспадарчых патрэб, бо пасля таго, як мясцовы калгас выкапаў нейкія ямы, якасць вады ў студні рэзка пагоршылася. Я быў вельмі прыемна здзіўлены, бо яна магла проста даць мне вады са студні і адправіць далей. Грошай за ваду ў бутэльцы, якая пэўна не дасталася ёй бясплатна, яна браць катэгарычна адмаўлялася. Слова за слова, і ў нас завязалася гутарка, падчас якой я распавёў трохі пра сябе і сваю вандроўку, а яна запрасіла мяне да сябе ў хату падмацавацца. Тут ужо адмаўляцца стаў я, але бабуля Марыя запрашала мяне настолькі шчыра і па-добраму, што не прыняць такое запрашэнне я проста не мог. Тым больш, што мяне запрашалі на свежыя дранікі. Як высветлілася, ад яе літаральна толькі што з'ехала дачка і пачастунак яшчэ нават не паспеў астыць.
Калі я зайшоў у хату, то яна стала даставаць адкуль толькі можна ўсё, што мелася на той момант у наяўнасці. У выніку ў мяне атрымаўся вось такі вось абедзенны стол.
Гэта было вельмі і вельмі прыемна. У горадзе такую ветлівасць і гасціннасць рэдка сустрэнеш. Я нават прадставіў сябе сярэднявечным падарожнікам на каню, далёка ад дома, якому з радасцю далі ежу і прытулак. Калі ж надышоў час развітвацца, бабуля Марыя блаславіла мяне і дала мне ў дарогу лісточак з напісанай ад рукі малітвай, а таксама, даведаўшыся, што я накіроўваюся ў Мазыр, сказала мне, што сёння там вялікае свята і праводзіцца хросны ход з іконаю, пажадаўшы мне наведаць гэтае мерапрыемства.
Шчыра падзякаваўшы сваю дабрадзейку за ветлівасць, я папрасіў яе аказаць мне яшчэ адну паслугу. Я жадаў паставіць свечкі за здароўе сваіх сяброў казакоў у старажытным Тураве, але гэта ў мяне не атрымалася. І зараз мне здалося, што будзе вельмі дарэчным зрабіць гэта праз бабулю Марыю, якую я папрасіў паставіць вышэйзгаданыя свечкі ў мясцовай цэркаўцы.
Зрабіўшы сабе фота на добрую памяць і пачаставаўшы гаспадыньку шакаладкай (пра грошы яна і чуць не жадала), я рушыў да Мазыра.
Не, трэба сказаць яшчэ пару слоў вось пра што. Парой у жыцці з той ці іншай часцінёю сустракаюцца такія подлыя, нізкія, хлуслівыя, прагныя і ў цэлым нядобрыя людзі, што ўсё гэта пачынае рабіць цябе больш чэрствым, але асабіста мне вязе ў тым плане, што я з дастатковай перыядычнасцю сустракаю такіх вось светлых, чыстых і выдатных людзей, як бабуля Марыя. Каб было больш зразумела, вось калі б пачалася вайна, то адной з рэальных складовых часцінак паняцця радзіма, за якую жадалася б ваяваць, для мяне была б гэта жанчына.
З такімі думкамі я прыехаў у Лельчыцы, дзе са мной здарылася адна цікавая, павучальная і не зусім прыемная гісторыя. Жадаў было намаляваць да яе тлумачальны малюначак, ды неяк лянота, выбачайце. Усё адно ўсё словамі апісваць трэба. Гэта здарылася наступным чынам.
Значыць, еду я па Лельчыцах, усюды знакі 40 км/г панаторканы, дарога па адной паласе ў кожным кірунку. Наперадзе мяне рухаецца дзявятка, я за ёй, хуткасць невялікая, я па баках аглядаюся, карыстаючыся сітуацыяй, першы раз жа ў Лельчыцах, можа што цікавае ўбачу. Гляджу, дзявятка мая пачынае запавольвацца і левы паварот паказвае. Ну я таксама запавольваюся, думаю, цяпер яна паверне, а я далей паеду. Затым бачу, што па сустрэчнай паласе ўдалечыні машына набліжаецца, а з нашага боку пачынаецца пашырэнне праезнай часткі ці нават дакладней сказаць такая шырокая і доўгая кішэнь для стаянкі. Думаю, цяпер дзявятка мая наогул спыніцца, прапускаць сустрэчны транспарт будзе, аб'еду ка я яе лепш справа, тым больш месца для гэтага больш чым дастаткова. Вырашыў - зрабіў. Пачынаю аб'язджаць, параўноўваюся з пярэднімі дзвярамі, і тут гэта дзявятка пачынае прымаць направа, прычым з відавочным намерам здзейсніць правы паварот. Я таксама пачынаю перамяшчацца направа, але не паспяваю і мяне чапляе па датычнай пярэднім крылом па назе і па заднім коле, матацыкл віляе, але я яго ўтрымліваю і спыняюся. Паварочваюся да кіроўцы дзявяткі і пачынаю крычаць яму, што ён прыдурак, калі паказвае заваротак налева, а едзе направа. Кіроўца пачынае казаць, што паказваў менавіта правы заваротак, але неўзабаве змаўкае і ўжо не спрабуе адстойваць гэту версію. І справа тут не ў тым, што ён права і лева пераблытаў. Усё ў нейкай меры нават лагічна (з пункту гледжання чалавечых інстынктаў, а таксама сістэмы каштоўнасцяў і прыняцця рашэнняў гэтага ездуна). Цікава? Зараз усё стане зразумела. Толькі спачатку пакажу фота гэтага кіруна, які ледзь не выпісаў мне бальнічны.
Значыць, ехаў сабе гэты таварыш, ды жадаў павярнуць налева, для чаго і ўключыў адпаведны сігнал. Праўда туды, куды ён жадаў павярнуць, праезд забаронены, бо там вісіць цэгла. Але спыніла яго не гэта (бо начхаць яму на гэту цэглу), а той факт, што ў згаданай мной вышэй кішэні стаяў супрацоўнік ДАІ, якога ён заўважыў. Што ў такой сітуацыі трэба рабіць? Правільна, зрабіць выгляд, што ты насамрэч жадаў павярнуць направа. А тое што там дзесьці матацыкл за табой ехаў і незразумела куды дзеўся, так каго гэта хвалюе. Як вынік - лёгкае ДТЗ, якое, дзякуй богу, абыйшлося без якіх-небудзь наступстваў (і дзякуй бабулі Марыі за малітву). Губляць час і займацца дакументальным афармленнем гэтай сітуацыі мне зусім не жадалася, таму я сказаў супрацоўніку ДАІ, што ён усё сам і так бачыў і няхай карае гэтых таварышаў як жадае.
Атрымаўшы жыццёвы ўрок, я зноў накіраваўся да Мазыра, да якога я ўсё ніяк не мог даехаць. Як звычайна, у мяне быў выбар - асфальт ці грунтавыя дарожкі, і я, натуральна, абраў другі варыянт. Ну хіба ж я не правы?
Пад коламі беглі кіламетры, а я спяшаўся да мазырскай запраўкі, дзе мяне павінен быў сустрэць Аляксандр, мотабрат і калега па інтарэсах. Трохі чакання, запраўка бензінам, каб прабавіць час, і вуаля, мы ўжо імчымся па мазырскіх узгорках. Перапады вышынь там вядома класныя. Калі ўзімку некаторыя дарогі не апрацаваць рэагентам і даць там утварыцца лёду, тое павінна быць весяла. І хоць Мазыр не такое і маленькае мястэчка, але пракаціцца па ім мне спадабалася куды больш, чым па Пінску. Хоць, у гэтым ёсць немалая заслуга майго гіда, завошта яму асобнае дзякуй. Фатаграфаваў я трохі, але што паказаць усё ж ёсць.
Па-першае, у Мазыры знаходзіцца адна з самых доўгіх лесвіцаў у Беларусі. Я назваў яе “лесвіцай чэмпіёнаў”, таму што калі штодня бегаць па ёй, то можна стаць мясцовым Роккі Бальбоа, ну ці не парыцца потым, калі ў цябе ў хаце зламаўся ліфт.
З'ездзілі мы і да набярэжнай Прыпяці.
Так, я там сапраўды быў, бачыце?
За мной віднеецца пляж на іншым беразе ракі. А за ім знаходзіцца так званая мазырская савана. Падчас разліваў Прыпяці гэтыя месцы рэгулярна затапляюцца. І сапраўды, на фота ўсё гэта нагадвае мне афрыканскую савану, засталося толькі льва дамаляваць.
Там, дзе рака, там і свае рыбакі.
Ну і якая ж набярэжная без дзяўчынак, хоць я, вядома ж, ізноў здымаў рыбакоў.
Далей мы зрабілі заезд па дарозе ўздоўж набярэжнай з відам на раку. А затым па маёй просьбе мы паехалі да мазырскіх яраў - унікальнага помніка ледніковага перыяду, дзе ўтвораная ледніком мазырская града стульваецца з далінай Прыпяці.
Там растуць прыгожыя дубы.
А таксама адкрываецца прыгожы выгляд на мазырскую савану.
А калі мы падбіраліся да вышэйпералічаных месцаў і выехалі на адкрытае поле, нам насустрач выбег цэлы табун канёў на вольнай пашы.
Гэта былі выдатныя і запамінальныя моманты, якія добра ўпісваюцца ў агульную карціну майго вольнага і свабоднага вандравання.
Час няўмольна бег наперад і імкнуўся да ночы. Нас чакала яшчэ сустрэча з трэцім таварышам. А для гэтага нам трэба было дабрацца ў вёску Юравічы, дзе мы павінны былі сустрэцца з ім і дзе знаходзілася адна з найстаражытнейшых стаянак першабытных людзей на тэрыторыі Беларусі. Мяне вабіла і прыцягвала перспектыва начлегу і гутаркі ў вогнішча пад зорным небам у гэтым месцы.
Ужо калі змяркалася, я спыніўся, каб засняць з маста прыгожы від на выгіб Прыпяці.
А далей прастрэл да Юравіч, спробы выйсці з нашым таварышам на сувязь і віхлянне па вуліцах, каб знайсці яго. Усё дарэмна, ён як у ваду кануў. Чалавек можа загадваць і планаваць усё што заўгодна, але парой усё здараецца зусім не так. Можна пачаць казаць пра волю выпадку, злы рок, фартуну ці лёс, але пакіну гэта на разважанне тым, хто прачытае маю гісторыю да канца. А тым часам мы выехалі да старадаўняга і вялікага збудавання царкоўнай прыналежнасці (як апынулася пасля, гэта быў Свята-Раства-Багародзічны Юравіцкі мужчынскі манастыр). Больш таго, побач на пустэльнай плошчы быў прыпаркаваны матацыкл нейкага байкера, які мяркуючы па яго абвесу і рыштунку таксама меў цягу да вандровак. Вакол нікога не было відаць, і пакуль я прыводзіў у парадак свой багаж, Аляксандр паспеў схавацца за варотамі манастыра. Праз некаторы час ён ужо актыўна жэстыкуляваў і заклікаў мяне далучыцца да яго і зайсці ўнутр.
Усё, што здарылася далей - гэта проста цуд і сапраўдная казка. Нас лагодна прынялі і правялі невялікую экскурсію. Там жа мы пазнаёміліся яшчэ з адным Аляксандрам - уладальнікам таго самага прыпаркаванага матацыкла.
Ён прыехаў сюды незадоўга да нас і шукаў тут начлегу. Мы сабе такой мэты не ставілі, аднак перспектыва цікавай гутаркі з аднадумцам прымусіла нас звярнуцца з такой жа просьбай. Тут усё вырашаў айцец Марк.
Які не адмовіў нам і дазволіў правесці ноч пад зводамі манастыра.
Нас адвялі на другі паверх.
І паказалі пакой для начлегу.
Пры гэтым нам прынеслі камплекты свежай бялізны і ўсё прасілі прабачэння, што навалачкі трохі нестандартнай формы, а таксама падалі электрачайнік і прапанавалі падмацавацца. Я другі раз за дзень апынуўся ў гасцях у вельмі добрых і гасцінных людзей. Дарэчы, начавалі мы не адны. Манастыр гэты дзейсны, але знаходзіцца на рэканструкцыі, колькасць яго насельнікаў невялікая. Практычна з усімі з іх мы паспелі пазнаёміцца. Разам з намі ў пакоі размясціліся ўжо згаданы байкер Аляксандр, працаўнік манастыра з Украіны (нажаль, не запомніў яго імя), яшчэ адзін Аляксандр (часты госць і вялікі памочнік для манастыра, як я зразумеў), а таксама студэнт з Мазыра (мой цёзка). Дарэчы, вось і ён ляжыць на наступнай фатаграфіі.
Ну а каму быў прыгатаваны ложак побач з ім можна здагадацца па экіпіроўцы. Ды што тут думаць, вось і сам гаспадар пасцелі.
Неўзабаве мы перамясціліся ўніз, каб аказаць пасільную дапамогу па кухонных справах і хоць неяк адплаціць за гасціннасць. Наша гутарка з Аляксандрам пачалася за чысткай бульбы, а скончылася глыбока-глыбока за поўнач. Ён апынуўся дзіўным і цікавым чалавекам і суразмоўцам, любіць падарожнічаць, хадзіў у горы, а гісторыі Аляксандра пра свайго Іжа і яго рамонт можна слухаць і слухаць. Дзіўным апынулася і тое, што ён, як і я, вырашыў здзейсніць асобную мотавандроўку па Беларусі, толькі я рухаўся супраць гадзіннікавай стрэлкі, а ён па гадзіннікавай, і нашы шляхі перасекліся менавіта ў манастыры.
Гэта быў чароўны і поўны станоўчых эмоцый дзень. Мая родная Беларусь па-сапраўднаму адкрылася мне і паказала сваю душу праз тыя месцы, якія я наведаў, і тых людзей, якіх я сустрэў. Мне хочацца працытаваць словы з песні Юрыя Шаўчука:
Иногда наша жизнь зарастает цветами
Это значит, мой друг, Он прошел между нами
Но увидеть его нелегко...
Я засынаў, а мяне ахутвала незвычайнае цяпло і супакаенне, нібы ласкавыя прамяні таго сонца, якое я бачыў сёння на заходзе.